این روزها امیرحسین حسین‌زاده با درخشش در استقلال نگاه‌ها را به‌سمت خودش جلب کرده است. این بازیکن جوان با اعتماد فرهاد مجیدی به یک مهره تعیین‌کننده برای آبی‌ها در لیگ بیست‌ویکم تبدیل شد. با این حال در رزومه او هم رد پای اعتماد علی دایی به چشم می‌خورد. شهریار فوتبال ایران شاید مربی فوق‌العاده‌ای نباشد، اما دوست و دشمن اذعان دارند که استعدادیاب خیلی خوبی است و این مسئله را بارها در مورد بازیکنانی همچون مهدی طارمی، احمد نوراللهی، امید عالیشاه، محمد عباس‌زاده، علی علیپور، کریم انصاری‌فرد و خیلی‌های دیگر نشان داده است. حسین‌زاده هم ازجمله جوانانی بود که در آخرین فصل کار علی دایی گل کردند. این بازیکن نیم‌فصل دوم لیگ هجدهم با اعتماد علی دایی فرصت بیشتری برای حضور در میدان پیدا کرد و حتی گل ۳امتیازی سایپا را به فولاد زد. حالا پرسش اینجاست که بازنده بزرگ جدایی دایی از فوتبال ایران کیست؟

آقای گل‌ها را بو می‌کشد

البته که در کارنامه علی دایی کشف بسیار مهمی مثل احمد نوراللهی هم به چشم می‌خورد؛ یک هافبک دفاعی ترکه‌ای که از لیگ دسته اول آمد، با اعتماد شهریار به سرعت در پرسپولیس لیگ چهاردهم فیکس شد و حالا مهره کلیدی تیم ملی به‌شمار می‌رود. با وجود این دایی همانطور که در دوران بازی‌اش یک مهاجم طراز اول بود، به‌نظر می‌رسد در زمینه کشف استعدادها هم بیشتر عناصر تهاجمی را بو می‌کشد و پیدا می‌کند. کارنامه او پر از بازیکنانی است که با اعتماد این مربی فرصت حضور در میدان را پیدا کردند و حتی کفش طلا گرفتند. نیازی به توضیح نیست که ارزنده‌ترین ستاره این فهرست مهدی طارمی است؛ موفق‌ترین لژیونر این روزهای فوتبال ایران که هم‌دوره نوراللهی بود و در همان لیگ چهاردهم با جسارت دایی به ترکیب پرسپولیس اضافه شد. بین بقیه مهاجمانی که دایی پیدا کرد و بعدها توانستند عنوان آقای گلی لیگ برتر را به‌دست بیاورند، می‌توان به کریم انصاری‌فرد اشاره کرد که ۲ بار در لیگ‌های یازدهم و سیزدهم با پیراهن سایپا و تراکتور این عنوان را به‌خودش اختصاص داد. همچنین علی علیپور در لیگ هفدهم این جایزه را برد و مهدی طارمی هم که در فصول پانزدهم و شانزدهم کفش طلا را ربود. امید عالیشاه، محمد عباس‌زاده و خیلی‌های دیگر هم در فهرست کشف‌های علی دایی هستند؛ مردی که چشم تیزبین او نقش مهمی در افزایش غنای فوتبال ایران داشته است.

جسارت کم‌نظیر

بدون تعارف بازی دادن به جوان‌ها «جرات» می‌خواهد و علی دایی این ویژگی را داشت. شاید او به‌خاطر اسم پراعتبار و رزومه بزرگش به‌عنوان فوتبالیست، ترسی نداشت از اینکه به بازیکنان کم‌تجربه میدان بدهد و بهای تصمیماتش را هم بپردازد. با این حال خیلی از مربیان اینطور نیستند و نگران‌اند مبادا در اثر چنین تصمیماتی، جایگاه شغلی‌شان را از دست بدهند. خیلی از نفراتی که دایی به فوتبال ایران معرفی کرد شاید در دوران خودش ثمر ندادند و دستش را نگرفتند، اما فواید میان‌مدت و بلندمدت آنها برای فوتبال ایران باقی ماند. مهم‌ترین مثالش مهدی طارمی است و تازه‌ترین مصداقش همین امیرحسین حسین‌زاده که شاید او هم روزی به جایگاه خیلی بالاتری برسد. حیف از همه ستاره‌های جدیدی که می‌توانستند در این مدت از طرف دایی کشف شوند، اما این فرصت طلایی را از دست دادند. باور کنید خانه‌نشینی شهریار بیشتر به ضرر فوتبال ایران است، وگرنه او در این مدت حتی محبوب‌تر هم شده است.