مهم نیست که اسم سرمربی تیم ملی ایران چیست، مهم این است که مهدی طارمی به‌عنوان یکی از کلیدی‌ترین ستاره‌های این تیم به‌خودش اجازه داد علیه دراگان اسکوچیچ قیام کند. حتی اگر شایعات پیرامون حضور او در یک نهاد دولتی و موضع‌گیری‌اش علیه اسکوچیچ صحت نداشته باشد، همان استوری خشن و تند در مورد کادرفنی فعلی تیم ملی کافی است تا باور کنیم این بازیکن از حدود اختیاراتش تجاوز کرده است. البته که این نخستین رفتار طارمی از این دست نیست.
او در ماجرای واکنش غیرضروری و نادرستش به یک مصاحبه تاکتیکی از همین آقای اسکوچیچ هم مرتکب اشتباه وحشتناکی شد. طارمی ۲بازی ملی را به‌دلیل آن رفتار آماتور از دست داد، وساطت کریم باقری به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترهای فوتبال ایران را نپذیرفت و بعد هم بدون عذرخواهی یا دلجویی صریح به تیم ملی برگشت. گمان می‌رفت طارمی از آن اتفاق متنبه شده و نیز صعود دلچسب تیم به جام‌جهانی، حال و هوای استاد و شاگرد را عوض کرده باشد اما مواضع اخیر طارمی بار دیگر نشان داد برای او در بر همان پاشنه می‌چرخد.
سرکشی طارمی در مقابل سرمربی تیم ملی در ایران در حالی است که او در پرتغال شرایط کاملا متفاوتی دارد. ستاره ایرانی پورتو که شاید بهترین بازیکن ۲سال اخیر لیگ پرتغال بوده و تحسین‌آمیزترین نمایش‌هایش را با پیراهن آبی این تیم ارائه داده، در مقابل سرجیو کونسیسائو کاملا در موضع ضعف قرار دارد و هرگز به‌خودش اجازه نمی‌دهد یک کلمه حرف نامربوط بزند. این در حالی است که سرمربی پورتو تا به حال به دفعات به شکلی عجیب به طارمی حمله کرده؛ ازجمله بعد از بازی با لیورپول که او یک فرصت خوب گلزنی را از دست داد و تصمیم گرفت پاس بدهد. چند روز بعدش که طارمی یک موقعیت خوب دیگر را از کف داده بود، کونسیسائو در موردش گفت: «طارمی در اوقاتی که باید خودخواه باشد و شوت بزند، نقش فداکار را بازی می‌کند و پاس می‌دهد و برعکس؛ او وقتی که باید فداکار باشد، شوت می‌زند.» سرمربی پورتو سابقه نیمکت‌نشین کردن طارمی را هم دارد، اما مهدی آنجا به‌خودش اجازه نمی‌دهد لام تا کام حرف بزند. کاش شخصیت حرفه‌ای طارمی در ایران قدری به کاراکتر او در پرتغال شباهت داشت. کاش...!
