کالیدو کولیبالی، عضو جدید دفاع چلسی، در کودکی از سنگ به جای تیر دروازه استفاده می‌کرد. دوست دوران کودکی‌اش «محمدو اندیایه» خاطرات خوشی از دوران کودکی‌شان در سن‌دی، یک شهر صنعتی در شمال شرقی فرانسه، دارد.

محمدو اندیایه، دوست دوران کودکی کالیدو کولیبالی، گفت: «من و کالیدو از وقتی ۵ ساله بودیم هم را می‌شناسیم. همیشه بعد از مدرسه روی بتن فوتبال بازی می‌کردیم. زمین خوردن خیلی دردناک بود ولی بعد از مدتی به آن عادت کردیم. پشت خانه‌اش زمینی برای فوتبال درست کردیم و از سنگهای بزرگ به جای دروازه استفاده می‌کردیم. بعداً کالیدو نماینده کلاس در مدرسه شد و درخواست کرد که در زمین بازی دروازه مناسب داشته باشیم و به این خواسته رسیدیم.»

زمانی که کولیبالی به تیم جوانان «اس‌آر سن‌دی» پیوست، به سرعت شروع به درخشش کرد. مربی «فیلیپ پیسو» اولین بار کولیبالی را در هشت سالگی دید، و گفت: «او حتی در آن سن هم رئیس دفاع و کل تیم بود. تمام تصمیماتی که میگرفت درست بود و مقتدرانه تکل می‌زد. الان وقتی در تلویزیون بازی‌هایش را تماشا می‌کنم همان ویژگی‌ها را در او می‌بینم.»

پیسو معلم مدرسه ابتدایی در منطقه کلرمن هم بود، منطقه کارگرنشین با جمعیت مهاجرین فراوان. اندیایه گفت: «پدران ما کارگران کارخانه بودند. مردم با اصلیت‌های متفاوت در کنار هم زندگی می‌کردند و خونگرم و گشاده‌رو بودند. ما دوستان پرتغالی، ترک، الجزایری، مراکشی، موریتانیایی داشتیم. جامعه سنگالی ما منسجم بود و مانند یک خانواده بزرگ بودیم.»

پسرها در سال آخر دبستان در کلاس پیسو بودند. در ترم تابستان ۲۰۰۲، فرانسه برای دفاع از عنوان جام‌جهانی که در زمین خود به دست آورده بود به خاور دور رفت و در بازی افتتاحیه خود مقابل یک کشور آفریقای غربی مات و مبهوت ماند. پیسو گفت: «بازی فرانسه و سنگال صبح به وقت فرانسه بود و ما در مدرسه بودیم. پشت کلاس یک تلویزیون بود که از آن برای پخش مستند استفاده می‌کردیم. وقتی گفتم قرار است فوتبال تماشا کنیم کالیدو و محمدو خوشحال شدند. به کالیدو گفتم: فرانسه ۵ - سنگال ۰. اما سنگال ۱-۰ پیروز شد و آنها خیلی خوشحال شدند.»

نزدیک به ۲۰ سال بعد، محمدو و بقیه جامعه سنگالی کلرمن بزرگترین لحظه کولیبالی را جشن گرفتند؛ کاپیتانی کشورش در اولین قهرمانی جام ملت‌های آفریقا در فوریه. اما راه رسیدن به شکوه و عظمت، دست‌اندازهای زیادی در خود داشت. «متز» که در سن ۱۳ سالگی با کولیبالی قرارداد بسته بود، او را در ۱۶ سالگی آزاد کرد.

اندیایه می‌گوید که این موضوع دوستش را هم به عنوان یک فوتبالیست و هم به عنوان یک شاگرد ممتاز تحریک کرد که هر طور هست موفق بشود. کولیبالی در حالی که برای تیم اول بزرگسالان باشگاه در لیگ منطقه‌ای بازی می‌کرد، به سختی درس خواند و به این فکر کرد که معلم ورزش شود. اندیایه گفت: «کالیدو جوان‌ترین بازیکن تیم اصلی بود. گاهی اوقات برای شرکت در تمرینات و یا مسابقات باید یادداشتی از باشگاه به مدرسه نشان می‌داد تا بتواند از مدرسه مرخصی بگیرد. با وجود اینکه باشگاه آماتور بود، کالیدو با رژیم غذایی متعادل، تمرینات اضافی و هرگز دیر به رختخواب نرفتن، آموخته‌هایش از آکادمی متز را حفظ کرد. من اغلب برای تماشای مسابقات از تلویزیون به خانه او می‌رفتم و او اصولا قبل از تمام شدن نیمه اول بازی به خواب می‌رفت.»

اما وقتی متز متوجه اشتباهش شد و دوباره با او تماس گرفت، کولیبالی کاملاً هشیار بود. او به باشگاه بلژیکی «خنک» رفت؛ یک کارخانه استعدادیابی که کوین دی‌بروین و تیبو کورتوا را نیز پرورش داده است. سپس هشت فصل را در ناپولی گذراند، به احیای باشگاه کمک کرد و همچنین بارها به عنوان بهترین مدافع سری آ انتخاب شد.

مردم سن‌دی پیشرفت کولیبالی را با غرور و لذت تماشا کردند. کولیبالی در سال ۲۰۱۵ شهروند افتخاری سن‌دی شد. اندیایه می‌گوید که دوستش همه چیز را پنهان نگه می‌دارد و در مورد کمک در مجهز کردن باشگاه، پروژه‌های توسعه مالی در سنگال و نقش برجسته‌اش در مبارزه با نژادپرستی در فوتبال صحبت نمی‌کند.

اندیایه گفت: «کالیدو الگوی بازیکنان جوان شهر ما است. او نشان داد که با پشتکار و خودباوری می‌توانید رویاهای خود را محقق کنید. وقتی در تعطیلات به کلرمن برمی‌گردد همیشه در دسترس جوانانترها است، با بچه‌ها صحبت می‌کند، قهوه می‌نوشد و بازیها را تماشا می‌کند.»

پیسو گفت: «خیلی از بچه‌ها پیراهن شماره ۲۶ کولیبالی در ناپولی را به تن می‌کنند و افراد زیادی بازیهای او را از تلویزیون تماشا می‌کنند. مطمئنم در مورد چلسی هم همینطور خواهد بود. او به طور کلی برای کلرمن و سن‌دی نماد بسیار مهمی است.»