سرمربی سابق تیم ملی تنیس به خاطر بی توجهی به این رشته ورزشی از فوتبال گله کرد. این اولین بار نیست که یک مربی غیر فوتبالی از توجه به فوتبال گله می‌کند و بدون شک آخرین هم نخواهد بود.
سعید احمدوند در این باره می‌گوید: «اگر همین تیم پرسپولیس را به من هم بدهند با این نفرات و بودجه باز هم با فولاد مساوی می‌کنم. فقط ۵۰ میلیارد کادرفنی پرسپولیس گرفته است. استقلال و سپاهان هم هستند و شاید هم بیشتر. انصاف نیست وقتی برای فوتبال تا این اندازه هزینه می‌شود باید تنیس و رشته‌های دیگر هم دیده شوند. بودجه تنیس ۷ میلیارد است و اگر بخواهیم ۴ بازیکن را ۴۰ هفته به مسابقات فیوچرز بفرستیم چیزی حدود ۵ میلیارد هزینه شان در سال می‌شود. با ۲ میلیارد بقیه چطور می‌توان کارهای دیگر انجام داد؟ حداقل ۲۰ میلیارد بدهید تنیس جزو ۳، ۴ ورزش اول دنیا است و با بودجه ۷ میلیاردی نمی‌توانید کاری انجام دهید.»
اینکه نسبت به تنیس بی اهمیتی می‌شود جای بحث و نقد دارد. تنیس یک رشته ورزشی جذاب و قطعا محترم است و به طور حتم باید به اندازه کافی و وافی به آن پرداخته شود اما بی توجهی به تنیس چه ربطی به فوتبال دارد؟ آیا چون به تنیس پرداخته نمی‌شود باید به فوتبال هم پرداخته نشود؟ ای کاش سعید احمدوند و سعید احمدوندها بیایند و اینطور بگویند به تنیس هم توجه کنید؛ درست همان توجهی که به فوتبال دارید.
به خوبی می‌دانیم تنیس فوتبال نیست. چه بخواهیم و چه نخواهیم در همه جای دنیا فوتبال مهمترین و جذاب ترین رشته ورزشی است بطوری که ورزشکاران دیگر رشته‌ها هم علاقه خود را نسبت به آن ابراز می‌کنند و حمله به فوتبال به بهانه بی توجهی به تنیس یک رفتار اشتباه است.
اگر در ایران حق پخش و قانون کپی رایت وجود داشت باشگاه‌های ایرانی همانند باشگاه‌های حرفه ای نه تنها نیازی به کمک از دولت نداشتند بلکه به خاطر مالیات به دولت کمک حال می‌شدند. همان طور که صدر اعظم آلمان هر ساله از بوندس لیگا به خاطر مالیات‌هایی که به دولت می‌دهد تشکر می‌کند.
