ملی‌پوشان به عنوان فرزندان شایسته ملت که به نمایندگی و برای مردم خود بازی می‌کنند می‌دانند وقتی گلی را به ثمر می‌رسانند یا پیروزی به دست می‌آورند دل ملت خود را شاد می‌کنند، چرا که خودشان و پیراهنی که می‌پوشند عملا نمادی از ملت به شمار می‌آید. پرچم و سرود ملی هم در مرتبه‌ای بالاتر، معرف این هویت است. بحث بر سر انتقاد یا اعتراض نیست؛ آنان هم مثل هر شهروندی ممکن است از موضوعی یا سیاستی، ناخرسند و حتی به حق، معترض باشند اما راه آن، بدون شک بی‌اعتنایی و بلکه اهانت به هویت ملی و نمادهای آن نیست چرا که عملا انکار خود است.

ورزشکارانی که این راه را برگزیده‌اند تا چه میزان دانش تخصصی در امر منافع و امنیت ملی دارند؟ آیا در تاریخ ورزش جهان، حتی یک نمونه مشابه را دیده‌اند؟ همه اعضای تیم‌های ٣١ کشور دیگری که در جام جهانی شرکت می‌کنند آیا از همه سیاست‌های دولت‌هایشان، رضایت کامل دارند؟ اما هم آنان و هم همه ملی‌پوشان طول تاریخ، حرمت نمادهای هویتی ملی را پاس می‌دارند.