هیچ سرگرمی در ورزش بدون تماشاگر وجود ندارد و این تماشاگران و حامیان هستند که در جای‌جای جهان نقشی بزرگ در موفقیت باشگاه، چه در داخل زمین و چه در بیرون آن، بازی می‌کنند.
فوتبال، رقابتی که ما را مدام برای چیزهایی خوب مسحور می‌کند و در جام جهانی این جادو به اوج می رسد. در این میان نقش تماشاگران در موفقیت تیم‌ها غیر قابل انکار است. تماشاگرانی که گاهی می توانند با تشویق‌های خود مسیر پیروزی یک تیم را ریل گذاری کنند یا اینکه ...
عصر چهارشنبه برای تماشای بازی دو تیم آلمان و ژاپن به ورزشگاه خلیفه رفته بودم. دیداری که دومین شگفتی جام جهانی ۲۰۲۲ ( پس از پیروزی عربستان مقابل آرژانتین) را در قطر خلق کرد و سامورایی‌ها با نتیجه ۲ بریک بر قهرمان ۳ دوره جام جهانی غلبه کردند. آنچه از آن دیدار در ذهن نگارنده ماند، تماشاگران ژاپنی بودند؛ ایلکای گوندوگان هافبک ژرمن‌ها در دقیقه ۳۳ و از روی نقطه پنالتی دروازه ژاپن باز کرد. شاید در حالت طبیعی تماشاگران هر تیم و کشوری بودند دقایقی حداقل سکوت کرده یا ناراحتی خود را بروز می دادند اما...
تماشاگران ژاپنی محکم تر از قبل شروع به تشویق تیم خود کردند. جالب تر آن که تعداد زیادی از هواداران چشم بادامی تا سوت پایان داور ایستاده تیم خود را تشویق کردند و همین تشویق‌ها باعث شد ژاپن با دو گل ریتسو دوآن (۷۵) و تاکوما آسانو (۸۳) باعث شد به برتری برسند. آن روز حسرت تماشاگران ژاپنی را خوردم و با خود گفتم: «کاش تماشاگران ایرانی هم مثل ژاپنی‌ها ۹۰ دقیقه تمام فقط تیم خود را تشویق کنند.» این حسرت تا روز بازی با ولز همراه من بود. روزی که قرار بود مقابل تیمی قرار بگیریم که تماشاگرانش در اروپا به پرسرو صدا بودن مشهور هستند.
شاید تصورش سخت بود اما تماشاگران ایرانی روز جمعه گذشته ورزشگاه احمد بن علی را به تسخیر خود درآوردند. هواداران ایرانی ورزشگاه را تبدیل به جهنم واقعی برای ولزی‌ها کردند تا تیم ملی کشورمان بهترین نتیجه تاریخ فوتبال خود در جام‌های جهانی را با برتری ۲ برصفر کسب کند. گل‌هایی که در دقایق ۹۸ و ۱۱۱ توسط روزبه چشمی و رامین رضاییان زدیم حاصل تشویق، همدلی و حمایت بی بدیل هزاران ایرانی در ورزشگاه احمد بن علی بود.
در این روز تاریخی تماشاگران ایرانی هم مثل چشمی، رامین، عزت اللهی، حسینی و ... ستاره بودند. ستاره‌هایی که می توانند در دیدار حساس با آمریکا هم ستاره باشند.
