البته نقد اصلی به فدراسیون فوتبال است که به جای ترتیب دادن چنین مصاحبه ای تهرانگردی را در دستور کارلوس کیروش قرار داد. او با سلام و صلوات به تهران آمد و با دستمزد ماهی ۵۰ هزار دلار که کم هم نیست، راهی جام جهانی شد تا رکورد حضور در جام جهانی به عنوان مربی برای او ارتقاء یابد و در ادامه با وجود قبول سنگین ترین شکست در جام جهانی در تاریخ فوتبال ایران بدون بازخواست راهی کشورش شد و حالا قرار است هدایت تیم ملی در جام ملت‌ها هم به او محول شود.
آنهم به خاطر پیروزی دو بر صفر در برابر ولز. اینطور باشد هروره رنارد مربی فرانسوی قراردادش باید برای ده سال آینده تمدید شود چرا که او با عربستان، آرژانتین را شکست داد.
همین طور قرارداد مربیان تیم‌های کره جنوبی – ژاپن و استرالیا چرا که آنها موفق شده اند تیم‌های خود را به دور دوم آسیا بروند.
به دور از احساس و غرض ورزی نه به خاطر اسم کارلوس کیروش به خاطر سبک فوتبال این مربی پرتغالی تیم ملی به جایی نخواهد رسید. اگر قرار باشد جواد نکونام هم سرمربی تیم ملی شود آش همان آش خواهد بود و کاسه همان کاسه. چون جواد نکونام بدل کارلوس کیروش است. فوتبال دفاعd و ضد حمله.
دلیل موفقیت تیم‌های آسیایی در جام جهانی بی شک اعتماد به نفس آنها و تلاش برای بازی ترکیبی و گردش توپ بود نه دفاع و ضد حمله. از قدیم گفته اند فوتبال دفاعی تا جایی پیش می‌رود و از نقطه ای از حرکت می‌ایستد اما تیمی که رو به جلو بازی می‌کند، موفقیت‌هایش غیر قابل پیش بینی است. کره ای که امروز به دور دوم صعود کرده در جام جهانی پیشین آلمان را شکست داد. این تیم‌ها سال‌هاست که سبک بازی خود را تغییر داده. تصور کنید تیم ملی در برابر آمریکا رو به جلو بازی می‌کرد. از همان دقایق ابتدایی بازی. چه بسا در دقایق ابتدایی به گل می‌رسید. اما تیم ملی از همان دقایق ابتدایی بازی چهره دفاعی به خود گرفت و آنقدر دفاع کرد که گل خورد. و زمانی دست به حمله زد که کار از کار گذشته بود.
کارلوس کیروش یا جواد نکونام؟ این نسخه طلایی نیست. باید به دنبال مربی ای باشیم که سبک بازی تیم ملی را تغییر دهد و فوتبال ایران را از دفاع – ضد حمله به بازی ترکیبی و تهاجمی ببرد. حمله تیمی و دفاع تیمی. نه فقط دفاعی تیمی و حمله با دو سه بازیکن!
شما هم نظر بدهید. کارلوس کیروش بماند یا جای خود را به یک مربی با سبک بازی متفاوت بدهد؛ آنچه که اشاره کرده‌ایم.
