جام جهانی تنها برای حضور تیم ملی نیست. امیدوار بودن به نمایش خوب در برابر تیم‌های بزرگ و در نهایت صعود به مرحله حذفی که این رویا، این بار هم محقق نشد.

درس گرفتن از جام جهانی به اندازه نتیجه گیری مهم است. به این خاطر که به جز تیم ملی ۳۱ تیم دیگر با سبک بازی‌های مختلف و با رفتارها و ایده‌های متفاوت به کشور میزبان می‌آیند و الگوبرداری از ایده‌های خوب به طور حتم می‌تواند، به فوتبال باشگاهی ایران و  تیم ملی و حتی فدراسیون فوتبال برای آینده ای بهتر کمک کند.

شاید جام جهانی را اینطور بتوان بهتر تعبیر کرد. یک دانشگاه بزرگ برای فوتبال ما و چه خوشبخت است مدیر، مربی، بازیکن، سرپرست و ... در نهایت کسی که از جام جهانی ایده گرفته است.

یکی از رفتارهای ماندگار در جام جهانی رفتار سرمربی تیم ملی ژاپن بود. مربی ای که تیمش در جدال با غول‌های فوتبال جهان یعنی اسپانیا و آلمان صدرنشین شد و در مرحله یک هشتم نهایی روی ضربات پنالتی به نایب قهرمان دوره قبل باخت. او با وجود برد در برابر آلمان و اسپانیا در استادیومی که تیمش به کرواسی در ضربات پنالتی باخت، به سمت تماشاگران تعظیم کرد. او اجازه نداد با سوت پایان بازی از سمت داور بازیکنانش با ناراحتی راهی رختکن شوند. در لحظاتی که بازیکنان کرواسی از برد مسرور بودند و شادی می‌کردند، همانجا شاگردانش را جمع و برای آنها صحبت کرد. شاید به آنها یادآور شد، شکست در برابر نایب قهرمان دوره قبل ناراحتی ندارد و بهتر است به جای ناراحت شدن از فردا برای بردن کرواسی تلاش کنند.

شاید به آنها یادآور شد که این شکست درس بزرگی برای آنها خواهد بود و باید به خود افتخار کنند، چرا که در همین تورنمنت آلمان و اسپانیا را شکست داده اند که این رویایی خیلی از تیم‌ها است. حتی تیم‌های اروپایی  و لحظاتی بعد به سمت تماشاگران تعظیم کرد.

تعظیم به آنها (تماشاگران) که رویای شکست کرواسی برایشان محقق نشد. در حالی که همه به خوبی می‌دانیم‌هاجیمه موریاسو چیزی برای ژاپن کم نگذاشت. او حتی بیشتر از آرزوها و رویاها تیم ملی ژاپن را پیش برد. تیمی که از هم اکنون به دنبال برگزاری بازی‌های جام جهانی در سال ۲۰۵۰ است. برنامه ریزی و تلاش برای محقق کردن رویاها به جای خود. با این همه تلاش این فروتنی جای تحسین دارد. تعظیم به سمت تماشاگران که به زعم خیلی‌ها عذرخواهی هم تعبیر می‌شود. شاید عذرخواهی به این خاطر که بیش از این خوشحالتان نکردیم.

ای کاش این فرهنگ در فوتبال کشورمان هم وجود داشت. چه در تیم باشگاهی و چه در تیم ملی. آنوقت به طور حتم موجب پیشرفت بیشتر باشگاه‌ها و تیم ملی می‌شد. تیم ملی به انگلیس باخت. بد جور هم باخت. همین طور به آمریکا. در ششمین حضور هم صعود نکرد. اما دریغ از یک تعظیم. دریغ از یک عذرخواهی کوچک. دریغ از کنفرانس خبری و پاسخگویی به سوالات خبرنگاران ایرانی پیرامون عملکرد تیم ملی. اما تا دلتان بخواهد پست‌ها با واژه‌های قشنگ منتشر می‌شود و در نهایت هم کارلوس سرمربی تیم ملی ترجیح می‌دهد با خبرگزاری فرانسه پیرامون عملکرد تیم ملی در جام جهانی صحبت کند. 

نه فقط در بعد سخت افزاری، نه فقط در بعد نرم افزاری، حتی در بعد رفتاری هم می‌توان از ژاپن که یک کشور آسیایی به شمار می‌آید، الگو گرفت و خواست‌ها را تنها محدود به حضور در جام جهانی نکرد. ای کاش فوتبال ما تا دلتان بخواهد،‌هاجیمه موریاسو داشت.