بعد از راه رفتن در طبقه ۳۲ هتلم در West Bay دوحه، وارد آسانسور تقریباً خالی می‌شوم. مردی حدوداً ۴۵ ساله (دقیقاً ۴۷ ساله) طاس و با ریش کم پشت آنجا بود. او مرا می‌بیند که پیراهن آرسنال پوشیده ام و می‌پرسد: اهل کجایی؟ پاسخ، برزیل. ولید رکراکی، سرمربی مراکش، درست مقابل من است.
وقتی فهمید من برزیلی هستم، گفت: «من یک دوست در برزیل دارم. فیلیپه ملو. ما با هم در راسینگ سانتاندر بازی کردیم.»
به او گفتم من حقیقت را می‌گویم. من یک روزنامه نگار برزیلی هستم، امشب در مورد بازی شما نظر خواهم داد. از او پرسیدم «تو با ژیرو بازی کردی، نه؟» و رکراکی آن را تایید می‌کند. آنها در سال ۲۰۰۸ در یک پیش فصل در گرنوبل فرانسه با هم کار کردند.
من می‌پرسم بازی امشب چگونه خواهد بود وجواب می‌دهد: «خوب خواهد بود. ما به فینال می‌رویم.»
من مکالمه را دنبال می‌کنم، اما در آسانسور باز می‌شود و به طبقه ۳۴ می‌روم. پدری با یک فرزند، هر دو با تی شرت‌های مراکش، به او نزدیک می‌شوند. او با عشق دستش را پایین می‌آورد و تی شرت دختر را امضا می‌کند. من اصرار می‌کنم و می‌پرسم: «آیا رقابت با فرانسه تفاوتی دارد؟» و او می‌گوید: «نه. فقط دو بازیکن من در آنجا متولد شده اند.»
اشاره به سایس، مدافع شماره ۶، از بشیکتاش، و وینگر چپ، بوفال، از آنژه که در لیگ یک فرانسه توپ می‌زند. او ادامه داد: «نه. مهم نیست. ما برنده می‌شویم و در فینال بازی می‌کنیم.»
در نهایت رکراکی در اتاق خواب را می‌بندد، اما قول یک آینده روشن را می‌دهد. او واقعاً معتقد است که فرانسه را حذف خواهند کرد.
