با گذشت بیش از ۲ ماه از پایان جام جهانی، تیم ملی همچنان بدون سرمربی است و در عین حال اسامی گوناگونی پیرامون آن مطرح می‌شوند، اما نکته بحث‌برانگیز اینجاست که در به‌کارگیری اسامی مختلف و متفاوت تناقضات فراوانی دیده می‌شود که این تناقضات ناشی از اختلاف شدید افراد رده‌بالایی که در فوتبال نفوذ دارند و ریاست فدراسیون مهدی تاج بیش از هر چیز به چشم می‌آید.
قصه از آن‌جا شروع می‌شود که در تابستان امسال وقتی والیبال ایران موفق به برد برابر آمریکا و صعود به مراحل بالاتر شد، خیلی از مدیران کشور معتقد بودند که باید برای ورزش فوتبال هم همانند کشتی و والیبال از نام‌های داخلی جوان همانند پژمان درستکار و بهروز عطایی بهره برد.
در نگاه اول هم بینش افراد حاضر در فدراسیون بر این پایه استوار بود که اگر جواد نکونام با تیم فولاد توانسته در بازی‌های آسیایی عملکردی آبرومندانه داشته باشد، پرسپولیس با یحیی گل‌محمدی به فینال این مسابقات راه یافته، فرهاد مجیدی استقلال را بدون شکست قهرمان لیگ کرده و امیر قلعه‌نویی تیم گل‌گهر را یکی از مهمانان بالای جدول کرده، اکنون سیاست استفاده از شخص ایرانی مهم‌تر است.
این قضیه زمانی به خود شکل مهم‌تری گرفت که تیم ملی با کارلوس کی‌روش ۶ گل از انگلستان دریافت کرد و در ادامه در روز سوم مسابقات روزی که با یک تساوی مقابل آمریکا می‌توانست صعود کند، از صعود بازماند و اکنون دیگر فرصت اعتماد به گزینه های داخلی است.
لازم به ذکر است در خبری که هفته پیش خبرورزشی کار کرده بود و اعلام کرده بود مهدی تاج ریاست وقت فدراسیون با یک سرمربی مطرح و نام‌آشنا از اروپا به صورت محرمانه در حال مذاکره است، اما شاید نوسان بالای قیمت ارز و زور افراد غیرمتخصص بر انتخاب‌های اشخاص فوتبالی غلبه کند فقط ای کاش قبل از انتخاب گزینه داخلی هیئت رئیسه و ... به نتایج مربیان ایرانی در تورنومنت‌های مختلف این فصل نگاه کنند؛ از فرهاد مجیدی گرفته تا جواد نکونام و یحیی و حتی امیر قلعه‌نویی.
علی عبداللهی| باشگاه خبرنگاران آزاد خبرورزشی
