جالب اینجاست که وقتی موضوع حق پخش بر زبان قربان زاده جاری شد، میثاقی از خود بیخود شد و به قدر زیادی تلاش کرد تا حرف تقریباً درست رئیس سازمان خصوصی سازی را به تحریف بکشاند و به گفته خود «آدرس غلط» به مخاطب دهد!
در حقیقت، نه تنها در فصل گذشته بلکه در طی بیست و دو سال سپری شده از لیگ برتر، یک ریال به پرسپولیس و استقلال بابت حق پخش تعلق نگرفت! نکته قابل تامل در این باب است که همه اهالی فدراسیون، سازمان لیگ، کمیته انضباطی و هزاران شخص و نهاد پیدا و پنهان، اطلاع دارند که بیشترین درآمد باشگاه های فوتبال در هر نقطه ای از کره خاکی، از طریق فروش حق پخش رقم می خورد. هیچ وقت به شخصه ندیده ام که تاج و دوستان، جلسه ای در زمینه حل حق پخش، ترتیب دهند؛ هرچند که در این یک ماه اخیر،سخنان رئیس فدراسیون فوتبال، به صورت غیر مستقیم، بوی تهدید و تعلیق فیفا و AFC را می داد.
باید اقرار کرد که در طی این دو دهه، به تیم های زیادی در لیگ برتر از لحاظ مالی، ظلم شد؛ چه بسا که اگر حق پخش آن باشگاه ها، به موقع پرداخت می شد، آن تیم ها سقوط نمی کردند یا حتی به سوی منحل شدن، قدم بر نمی داشتند! در واقع همه ارگان های دخیل در این امر، مقصر هستند.
وضعیت این روزهای استقلال و نکونام را می توان با ضرب المثل «مشت نمونه خروار است» توصیف کرد. تصور کنید که استقلال فقط از راه فروش حق پخش، به چه درآمد هنگفتی می رسید و چه پول عظیمی را به جیب می زد! کسب پول از روش های مختلف اعم از فروش پیراهن، تبلیغات محیطی، تبلیغات روی پیراهن، انتقال بازیکنان به باشگاه های خارج از کشور که بماند و به جای خود!
هر ساله سایت و منابع موثقی در دنیا، بیشترین درآمد تیم ها و لیگ های معتبر اروپایی را زیر ذره بین قرار می دهند که حق پخش، فاصله معناداری با سایر موارد دارد. اکثر باشگاه ها، به یک مالک خصوصی تعلق پیدا می کنند و از وجود دولت برای اداره و چرخاندن یک تیم، خبری نیست!
چنین مسائلی در دنیای امروز فوتبال، حل شده و بسیار تلخ است که تیم هایی همچون استقلال و پرسپولیس، درگیر این مشکلات خنده‌دار شوند و بخواهند هر فصل، با این مصائب بجنگند! باتوجه به سخت گیری نمایندگان حقوقی و مالی AFC بابت بحث مالکیت و همچنین حق پخش، نمی توان به آینده مبهم و تاریک این دو تیم، دلخوش و امیدوار بود.
حق پخش ربطی به کوچه دولت و ملت و...ندارد. چاره و علاج این مشکل، تنها یک خصوصی سازی اصولی و حساب شده و فروش دو تیم به مالکان مورد اعتماد و اطمینان است. در آن هنگام، باید به فکر حق پخش، حامی مالی، ورزشگاه های اختصاصی و دیگر گزینه های درآمد زایی بود.
چطور ممکن است که دو تیم در یک کشور، زیر نظر یک سازمان، به فعالیت خود ادامه دهند؟ چرا مسئولان وزارت ورزش، با اعمال و نمایش تصمیمات غیر معقول از خود، به تبعیض و تفاوت میان سرخابی ها دامن می زنند؟ چگونه امکان دارد که صدا و سیما به خاطر پخش تبلیغات بازرگانی و ساخت سریال های خاص به دستور افراد خاص، بودجه کلانی به آنها می پردازد؟ آیا حق هواداران تیم های پرطرفدار و ریشه دار، زجر و عذاب و شکنجه روحی و روانی است؟ تا چه زمانی باید اندر خم یک کوچه بود؟ چرا بعضی از نفرات همانند بچه‌ها، آقازاده‌ها و اراذل و اوباش ها، باید برای یک باشگاه تصمیم بگیرند؟
مشکلات اکثر تیم ها مثل استقلال، به طرز عجیبی آنقدر فراوان هست که می توان آن را به عنوان یک پروژه ناموفق و شکست خورده در مدیریت و اقتصاد ورزشی، به تمامی دانشجویان تدریس کرد!
شاید بهتر باشد روز اتمام و پایان بحران های اقتصادی پرسپولیس و استقلال را با نام«تعطیلی رسمی» در تقویم ملی ثبت و ضبط کرد! شاید اصلا آن روز، دیگر من و شما به هر دلیلی وجود خارجی نداشته باشیم! آیا می شود روزی، خبر صفر شدن بدهی های استقلال و پرسپولیس را بشنویم؟ صبر ایوب و عمر نوح، در چنین شرایطی از نان شب واجب تر است!
و اما آقای میثاقی! شاید شما از همان ابتدا، آدرس های درست را، نادرست تشخیص دادید یا بالعکس! شاید شما، لایق صندلی و جایگاه اشخاص قبل نیستید!
معین احمدوند| باشگاه خبرنگاران آزاد
