امروز سالروز قهرمانی استقلال در آسیا بود. جالب و البته تأسف‌آور اینکه ۳۲ سل از این قهرمانی می‌گذرد و استقلال این روزها حتی نمی‌تواند به خود مسابقات برسد چه رسد به اینکه قهرمان شود! بله، ماجرا نه تنها خنده‌دار نیست که گریه‌دار است. استقلال به خاطر استراماچونی که کلاً ۱۳ هفته روی نیمکت این تیم نشست و البته بی‌لیاقتی مدیرانش (توجه کنید، بی‌لیاقتی محض مدیرانش) از آسیا حذف می‌شود و هیچ کس هم جایی پاسخگو نیست، نه در دادگاه ورزشی و نه حتی در دادگاه وجدان!
۳۲ سال از قهرمانی استقلال در آسیا می‌گذرد و فوتبال و زندگی زمین تا آسمان با آن زمان‌ها فرق کرده است. ۳۲ سال پیش استقلال بازیکن ۲۵ میلیاردی نداشت (تازه همین بازیکن هم ناز می‌کند که قرارداد ببندد!) ۳۲ سال پیش استقلال با کلی ستاره ریز و درشت مثل عابدزاده، فنونی‌زاده، نامجومطلق، قلعه‌نویی، بیانی‌ها، مرفاوی و... قهرمان آسیا شد بدون آنکه حتی یک بازیکن گران‌قیمت (به مفهوم امروزی) داشته باشد.
۳۲ سال پیش سالی ۴ بار مدیرعامل استقلال عوض نمی‌شد و تکلیف مالکیت و... هم مشخص بود. بله، استقلال همان موقع هم ورزشگاه اختصاصی و حق پخش و... نداشت اما حداقل ساختار مناسبی داشت و بازیکنان هم اگر استقلالی بودند واقعاً استقلالی بودند. آن استقلال قهرمان آسیا شد چون پولی در فوتبال نبود و اگر بود خیلی کم بود اما عشق و تعصب و علاقه واقعی بود و البته بازیکنان هم واقعاً بازیکنان بزرگی بودند.
مشکل استقلال پارسال این بود که فقط ۵، ۶ بازیکن در حد استقلال داشت ولی شما اگر به تیم قهرمان آسیا نگاه کنید می‌بینید که نهایتاً فقط یک بازیکن ترکیب اصلی خیلی در حد استقلال نبود و این مسئله‌ای است که جای تفکر فراوان دارد. البته در شرایط امروز استقلال نمی‌توان چنین تیمی بست. استقلال فعلی حتی برای حفظ بازیکنان پارسال خودش مشکل دارد چه رسد به جذب ستاره‌های بزرگ.
ختم کلام اینکه دیگر قهرمان آسیا شدن به آن سادگی نیست. پرسپولیس در چند سال اخیر ۲ بار به فینال آسیا رفت ولی قهرمان نشد. تازه پرسپولیسی که ترکیب بسیار خوبی داشت و البته مشکلات استقلال را هم نداشت.
