لیست اعزامی‌های بازی‌های آسیایی اعلام شد و هنوز جامعه بدمینتون در امید واهی برای کسب سهمیه‌ای است که به یک رؤیا تبدیل شد. از جاکارتا تا هانگژو لحظه‌های عذاب و استرس برای ورزشی در ایران است که در جهان مفرح‌ترین است و رکورد پشت رکورد ثبت می‌کند. پس از انتخاب مجدد پوریا به‌عنوان رئیس فدراسیون بدمینتون و تعامل خوب با وزارت ورزش امید این بود سیل بودجه به سمت فدراسیون روانه شود و اعزام‌های پشت سر هم در این رشته داشته باشیم.
در همان جلسه انتخابات ریاست فدراسیون باید کنایه پولادگر را جدی می‌گرفتیم و می‌دانستیم نگاه به این ورزش همگانی است و خیلی هم نباید روی حمایت وزارتخانه حساب کرد. بدمینتون هیچ اعزام خارجی برای آماده‌سازی نداشت و جز چند تورنمنت کم‌اهمیت بازیکنان میدان خارجی را تجربه نکردند در نتیجه انتقاد پولادگر هم فدراسیون نشینان را از خواب غفلت بیدار نکرد.
کیفی بودن کاروان اعزامی به بازی‌های آسیایی بهانه خوبی شد که مظلوم‌ترین ورزش ایران قربانی مظلومی برای این کارزار باشد. شاید هم باید حق را به وزارت نشین‌ها داد، بازیکنانی که آمادگی لازم را برای اعزام ندارند و رنکشان چنگی به دل نمی‌زند چرا باید به کارزاری عزیمت کنند که جدی‌ترین رقبا را پیش رو دارند و تنها باخت نصیبشان خواهد شد. اما چه کسی باید پاسخ این اتهامات به ورزشکاران را بدهد. اینکه حداقل سهم بدمینتون به آن داده نمی‌شود را نباید از وزیر و وزارت ورزش مطالبه کرد، بلکه باید از خانواده بدمینتون و ریاست فدراسیون خواست که در این چند سال سکان‌داری چطور هیچ برنامه‌ای برای اعزام بازیکنان نداشتید؟ پس بودجه فدراسیون کجا خرج می‌شود که هیچ‌وقت برای اعزام‌ها پولی در بساط نیست.
حق ورزشکاران به لطفی تبدیل شده است که اگر هم طلب کنند منت عظیمی بر سرشان گذاشته خواهد شد. پرده آخر نمایش سر بریدن مظلوم‌ترین ورزش ایران بود وا مصیبت سر دادن‌های امروز که بیشتر شبیه یک نمایش غم‌انگیز است دردی از این ورزش دوا نمی‌کند.
مجید سلطانی| باشگاه خبرنگاران آزاد
