مجید صالح مربی اسبق تیم‌های پیکان و استقلال که تا تیرماه ۱۳۹۸ در ایران حضور داشت، اکنون مدیر بخش افزایش عملکرد در فوتبال در دانشگاه UCI آمریکاست و موظف است بازیکنانی که در مسابقات دانشگاهی شرکت می‌کنند را به باشگاه‌های حرفه‌ای لیگ آمریکا معرفی کند و درباره مسائل تکنیکی و تاکتیکی و بدنسازی با باشگاه‌های فوتبال آمریکا تعامل کند.

شاید در خلوت خودتان بگویید که چقدر جای چنین اتفاقات و چنین ایده‌هایی در فوتبال ما خالی است و ما چقدر از فوتبال روز دنیا عقب هستیم؛ ناگفته نماند که بنده هم زمانی که این خبر را خواندم، جز آه و افسوس چیزی برای گفتن نداشتم، اما این آه و افسوس تنها برای رابطه باشگاه‌های آمریکا و دانشگاه UCI نبود؛ بلکه برای کوچ کردن مربیان آینده‌دار و کاربلدی مثل مجید صالح هم بود.

ما در داخل ایران مربیانی داریم که دانش مناسب و تجربه کافی را در مربیگری دارند و افراد قابل احترامی هستند مثل یحیی گل‌محمدی، وحید هاشمیان، مهدی مهدوی‌کیا و... اما مسئله اصلی اینجاست که چرا مدیران فوتبال و تصمیم‌گیران عرصه ورزش راه را برای پیشرفت فوتبال و پیشرفت مربیان می‌بندند و با بی‌تدبیری تمام استعدادهای ناب مربیگری را فراری می‌دهند؟

بلاشک مجید صالح اولین کسی نیست که کار در غربت را به خدمت در وطن ترجیح داده و آخرین نفر هم نخواهد بود. در این زمینه هم می‌توان فرهاد مجیدی را مثال زد که پس از چند سال فعالیت در فوتبال ایران چمدانش را به مقصد امارات بست و ترجیح داد مربیگری را در جایی غیر از ایران ادامه دهد.

کوچ کردن مربیان وطنی و فعالیت آنها در غربت بیش از اینکه مایه افتخار برای فوتبال‌دوستان باشد، مایه حسرت و افسوس است؛ چون مربیان به این پی می‌برند که در فوتبال ایران جایی برای پیشرفت نیست و فقط باید درجا زد. تصور می‌کنم با ادامه این روند در آینده نه چندان دور ممکن است شاهد کوچ تعداد دیگری از مربیان کاربلد و آینده دار این کشور باشیم.

فرهنگ دانش| باشگاه خبرنگاران آزاد