کریستیانو رونالدو که قرار است با تیم النصر عربستان چیزی در حدود ۳۶ ساعت از زمانش را در تهران صرف کند، در این حد با فوتبال ایران آشناست که ۲ بار با تیم ملی پرتغال در جام‌های جهانی ۲۰۰۶ و ۲۰۱۸ به مصاف ما رفته است.
در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان، رونالدو گل دوم تیمش را از نقطه پنالتی وارد دروازه ایران کرد و از شادی در پوست خود نمی‌گنجید. در روسیه ۲۰۱۸ همین فرصت را اما علیرضا بیرانوند از رونالدو دریغ کرد. در این بازی بر خلاف سال ۲۰۰۶ که ۲ بر صفر مقابل پرتغال شکست خوردیم، موفق شدیم برابر تیم قدرتمند پرتغال، زمین را با نتیجه تساوی ۱-۱ ترک کنیم.
منهای این دو تقابل با تیم ملی ایران، رونالدو در رقابتی نفسگیر برای شکستن رکورد علی دایی، عنوان آقای گل جهان را از او ربود. در نتیجه کریستیانو، فوتبال ایران را می‌شناسد و ای کاش در زمان حضور او برای اولین بار در تهران، خیلی چیزها سر جای خودش بود. از جمله اینکه ورزشگاه آزادی در مرحله بازسازی نبود و هواداران پرسپولیس هم محرومیت شامل حالشان نمی‌شد و می‌توانستند بازی را از نزدیک تماشا کنند.
تصور کنید رونالدو در شرایطی وارد تهران می‌شد که تیم ملی ایران، امروز یکی از قدرت‌های فوتبال آسیا در حد ژاپن بود یا تیم امید ایران، این وضعیتِ اسفناک امروز را نداشت و حداقل یکی از نمایندگان فوتبال آسیا در جام ملت‌ها محسوب می‌شد.
یک لحظه تصور کنید رونالدو وقتی به ایران سفر می‌کرد که باشگاه‌های ما فقط نصف تیم‌های حوزه خلیج فارس در زمینه‌های سخت افزاری و ... پیشرفت می‌کردند و درگیر قراردادهای زیرمیزی و روی میزی نبودند؛ در این صورت یکی از بازیکنان نخبه فوتبال جهان، چقدر نگاهش به ما عوض می‌شد.
رونالدو در یک مقطع زمانی خاص به کشورمان سفر می‌کند که داشتن یک سیم کارت ساده برای او تبدیل به موضوعی معماگونه شده است؛ ای کاش وقتی او اینجا می‌آمد، همه چیز فوتبال ما، یک جور دیگر بود...
بیشتر بخوانید: زمان ورود رونالدو و النصری‌ها به تهران مشخص شد
