نه فقط در ایران بلکه در همه جای دنیا مردم دوست دارند رونالدو را از نزدیک ببینند. در کنار او بایستند و عکس یادگاری بگیرند. چرا که یکی از معدود ستاره‌های جهان است. کارهای خیرخواهانه او بر محبوبیتش هم افزوده است.

بالا رفتن مردم از در و دیوار کوه برای دیدن کریس؛ این شاید قسمت بد ماجرا بود که می‌شد بهتر مدیریت شود. شاید مدیر خبر نداشت که مردم این قدر فوتبال را دوست دارند. شاید مدیر خبر نداشت که کریس این قدر محبوب است. کافی بود به مردم خبر داده شود کریس دو، سه دقیقه ای برای دیدن شما وقت خواهد گذاشت. به جای بالا رفتن از در و دیوار کوتاه در این قسمت از هتل بایستید. همان طور که کریس وقتی اشتیاق یک کودک ایرانی را دید، او را به اتاق خود راه داد،  پیراهن به او هدیه داد و با کودک عکس گرفت و...

ما عکس جهانیم. از محتوایی که فوتبال می‌تواند برای نشاط و سرگرمی این مردم تولید کند غافلیم. اگر غافل نبودیم برای تیم‌ها سقف بودجه تعیین نمی‌کردیم و مانع از حضور ستاره‌ها درترکیب تیم‌های لیگ برتری نمی‌شدیم. حق پخش را از تیم‌ها دریغ کرده ایم. VAR به استادیوم نمی‌آوریم. بازی‌ها را در استادیوم آزادی بدون حضور تماشاگر برگزار می‌کنیم و هر آنچه برنامه ریزی است کور کردن این اشتیاق است که دیدید.

ما رونالدو ندیده ایم؛ این درست است. کمتر و شاید اصلا برای حضور ستاره‌ها در ایران برنامه ریزی نمی‌کنیم. عربستان می‌خواهد در فوتبال پیشرفت کند. به این نتیجه رسیده پیشرفت در همه زمینه‌ها را با فوتبال به جهان نشان دهد و البته که در سایه شور و نشاطی که برای مردم ایجاد می‌کند، به دنبال درآمد هم هست. درآمد از طریق جذب توریست که اگر ایران بخواهد در این مسیر گام بردارد، فرسنگ‌ها جلوتر است و چه بسا چاه نفت و لوله‌های گاز را مسدود و برای آیندگان بگذارد.

برای این فوتبال هزینه کنید. استادیوم بسازید. ستاره‌ها را به تهران بیاورید. نتیجه آن می‌شود که در فوتبال پیشرفت می‌کنیم. غرور ملی بر انگیخته می‌شود. کسب درآمد می‌کنیم و از همه مهمتر شور و نشاط اجتماعی ایجاد می‌شود. شور و نشاطی که بهترین سلاح برای مبارزه با ناهنجاری‌های اجتماعی است.