سرمربی تیم ملی امید که همین چندی قبل از رسیدن به المپیک ۲۰۲۴ پاریس جا ماند، تیمی دیگر را با خود به هانگژو برد.
رضا عنایتی در مصاحبه‌ای گفت از این تیم امید مدال نداشته باشید! خب اگر قرار بود مدال نگیریم پس چرا لیگ را فدای بازیها کردیم؟ چرا جوانان را خط زدیم و به جای آنها بازیکنان بزرگسالی را بردیم که تا پایان عمر فوتبالشان شانسی برای دعوت به تیم ملی ندارند؟ استقلال هزار و یک مشکل دارد و کاپیتانش می‌توانست به سرمربی و مدیرعامل در حل آنها کمک کند. چرا باید خالدآبادی جوان که امید فردای کشور ماست خط بخورد تا سیدحسین حسینی به بازیهای آسیایی برود؟ توجیه تمام مسئولان برای تعطیلی لیگ و انتخاب این تیم و تمام نقاط ضعفی که رخ داده این است که باید مدال بگیریم. وقتی سرمربی تیم چنین بگوید از بازیکنان چه انتظاری هست؟
البته آن بخش از حرف‌های عنایتی در مورد جدایی سه بازیکن پرسپولیس کاملا درست بود. کجای دنیا وسط یک تورنمنت سه بازیکن را از تیم می‌گیرند؟ از مدت‌ها قبل برنامه لیگ قهرمانان آسیا مشخص بود. پرسپولیس هم رقبایش را می‌شناخت و به بازیکنانش احتیاج داشت. چرا باید سه بازیکن پرسپولیس بعد از بازی با النصر به آن سوی دنیا پرواز کنند، در یک بازی آسان کنار تیم باشند و در آستانه یک بازی سخت اردو را ترک کنند؟ این سه بازیکن به درد پرسپولیس هم نخواهند خورد! چرا که در یک هفته دو پرواز طولانی به شرق دور و خاورمیانه ساعت بدنی آنها را به هم می‌زند و دیگر نمی‌توانند کیفیت همیشه را داشته باشند!
سوال: از ابتدا چرا این نفرات انتخاب شدند؟ وقتی برنامه بازیها و لیگ قهرمانان آسیا کاملا مشخص بود چرا نمی‌شد این فرصت را به سه بازیکن جوان داد که در این تورنمنت خودی نشان دهند؟ اصلا محمدمهدی احمدی که نه در پرسپولیس بازی می‌کند و نه در تیم امید، چرا باید به این تورنمنت می‌رفت؟ بلایی که سر محمد عمری در چین آمد اگر به واسطه این فشار بر سر سلمانی یا احمدی بیاید و آنها مصدوم شوند چه کسی این فاجعه برنامه‌ریزی را گردن می‌گیرد؟
خلاصه کلام اینکه با این شاهکار مدیریت هم تیم ملی امید ضربه خورد، هم پرسپولیس که نماینده ما در آسیاست و هم خود این سه جوان که در خطر بزرگی قرار دارند و نتوانستند به هیچ کدام از دو تیم کمک کنند!
