امروز صبح وقتی از خواب بیدار شدیم هشتمین روز بازی‌های آسیایی در هانگژو آغاز شده بود. تهران چهار و نیم ساعت جلوتر از چین است و نزدیک ظهر با مدال طلا در کوراش ایران به چهارمین مدال طلای خود رسید.
در المپیک و بازی‌های آسیایی مدال طلا ملاک است، یعنی اگر کشوری یک طلا بگیرد بالاتر از کشوری که ۱۰۰ مدال نقره و برنز دارد قرار خواهد گرفت.
ما در بازی‌های آسیایی بارها عنوان چهارم را کسب کرده‌ایم. تمام آسیا پذیرفته که سه رتبه نخست در اختیار چین، ژاپن و کره جنوبی است. آنها ورزش خود را از سطح آسیا فراتر برده‌اند و هر سه سابقه میزبانی المپیک دارند. چین که در دهه‌های اخیر ابر قدرت ورزش دنیا بوده و در المپیک هم اول می‌شود...
این سه کشور معمولاً جوانان و امیدهای آینده خود را به بازی‌ها می‌آورند و در هر رشته یکی دو نفر از چهره‌های مشهور خود را تا جوانان در کنار آنها تجربه کسب کنند.
اما رقابت بقیه آسیا برای عنوان چهارمی است که معمولاً میزبان بیشترین شانس را دارد! خود ما در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ دوم شدیم؛ البته در جدول مدال‌ها تغییراتی به نفع خود دادیم!
حال ببینید در پایان هفته اول بازی‌ها و در روز میانه این تورنمنت که امروز است، کشور ما کجاست؟ چند مدال دارد و پشت سر کدام کشورها ایستاده؟ کشورهایی که روی هم جمعیتی اندازه ما ندارند و طبعاً استعداد و بضاعت انسانی آنها اندازه ما نیست...
ایران با ۳۲ مدال شامل ۴ طلا، ۱۳ نقره و ۱۵ برنز در رتبه ۱۰ جدول! از قدیم گفته‌اند: «سالی که نکوست از بهارش پیداست» وقتی در هفته اول بازی‌ها نتایج ما این است دیگر....
اما قدیمی‌ها حرف‌های دیگری هم زده‌اند؛ اینکه برای پیشرفت همیشه به بالاتر از خود نگاه کن نه به زیردست! وقتی معاون وزارت ورزش مدال نگرفتن عربستان را ملاک قرار می‌دهد معلوم است که درجا خواهیم زد!
رقابت که اصل ورزش است همواره با قوی‌تر از خود معنی می‌دهد. ما باید به بهتر از خودمان نگاه کنیم نه ضعیف‌تر از خودمان!
به همین جایگاه چهارم که برای آن رفته بودیم نگاه کنید، فعلاً در اختیار هندوستان است که تا چند سال قبل همیشه زیر دست ورزش ما بود!
تایپه، تایلند یا کره شمالی بالاتر از ما هستند و تا چند روز دیگر قزاقستان هم مثل ازبکستان بالاتر از ما خواهد ایستاد!
البته که مدال‌های کشتی در راه است اما واقعیت ورزش ما این است که در این جدول می‌بینید!
