سالهاست که در فوتبال ما پلی میکر وجود ندارد. هنوز کارشناسان افسوس بازنشستگی محرم نوید کیا یا مجتبی جباری را میخورند، آخرین نسل هافبکهای بازی ساز که تخصص آنها در ارسال پاسهای «تودر» بود و در هر مسابقه بر زیبایی و جذابیت بازی اضافه میکردند.
در پاسخ به چرایی نبودن پلی میکر مربیان و کارشناسان میگفتند در فوتبال روز دنیا دیگر آنقدر فشار و پرس از بالا رایج و متداول شده که دیگر دری باز نمیماند، در نتیجه نیاز به پلی میکر دیگر وجود ندارد. حالا فوتبال فیزیکی است و بازیکن ظریف و تکنیکی نمی خواهد.
کم کم داشتیم این توجیه را باور میکردیم اما در رقابتهای هفته نهم لیگ برتر حداقل در دو مسابقه دو پاس تو در منجر به گل شد تا خلاف این ادعا ثابت شود. اولی را آلوز در بازی تراکتور برابر نساجی داد که محمد نادری پاس گل دوم را برای عارف رستمی ساخت. دومی را محمد قربانی هافبک جوان سپاهان برای رضا اسدی فرستاد که با چیپ هنرمندانه با پای مخالف مستقیم به گل تبدیل شد. دیدن این دو صحنه تنها یک حقیقت را فریاد میزند و آن اینکه هنوز هم در فوتبال میشود پاس تودر داد و پلی میکر پیدا کرد!
پس در تمام این سالها گمشده فوتبال ما در توان و لیاقت مربیان و مدیران بوده که هر بازیکن معمولی را به عنوان بازیساز قبول میکردند و کاری به کیفیت فنی او نداشتند! درست مثل کسی که چیزی را چون ندارد میگوید نیست حال آنکه فلاسفه میگویند بین نیست ونمیدانم یا ندارم کهکشانها فاصله است...
