همه می‌دانند که در فوتبال ما چیزی به نام مدیریت یا برنامه‌ریزی وجود ندارد. هرچه هست استعدادهای خودرو و گل‌هایی است که با زحمت و تلاش خود و خانواده هایشان به بار می‌نشینند و اگر خوش شانس باشیم و نسلی این چنین کنار هم شکل بگیرد، می توانیم به موفقیت‌های لحظه‌ای و کوتاه مدت دلخوش باشیم.
این را نیز همه می‌دانند که در تیم‌های پایه خبری از توجه نیست، در حالی که با توجه به سن این بچه‌ها آنها خیلی بیشتر از بزرگسالان نیاز به توجه و حمایت دارند. حمایتی که فقط مالی نیست، بیشتر معنوی و روحی و روانی است.
از همان ابتدای صعود نوجوانان به جام جهانی توقع خاصی از فدراسیون نداشتیم، آنها کار خود را می‌کنند و مردم کار خود! آنها عکس‌هایشان را گرفتند و شعارها را دادند و تیم ماند تک و تنها که باید دوستان سرمربی برایش امکانات مهیا می‌کردند!
این هم سنت فوتبال ماست که وقت پیروزی همه مدعی آن می‌شوند و شکست یتیم است اما هیچ کدام این‌ها اتفاقی غیر منتظره نبود. اتفاق غیر منتظره پیروزی برابر برزیل بود. و پس از آن رفتار خانواده فوتبال. راستش انتظار نداشتیم که اعضای خانواده فوتبال این چنین سر بزنگاه وارد عمل شوند و وظیفه بزرگتری خود را به انجام برسانند.
ابتدا «سردار آزمون» راه را افتتاح کرد. پیامی گذاشت و به ملی‌پوشان نوجوان روحیه داد. سپس نوبت «علی پروین» بزرگ پرسپولیسی‌ها و فوتبال ایران رسید که همه می‌دانند از سوار شدن به هواپیما می‌ترسد اما سلطان قرمزها به نوجوانان قول داد اگر به فینال بروند تا اندونزی برای تشویق آنها خواهد آمد.
کیست که نداند یک بازیکن جوان وزیر ۱۷ سال از شنیدن صدا و کلام سردار آزمون چه روحیه و انگیزه‌ای می‌گیرد؟ ملاقات با علی پروین حتی برای مو سفیدها هم با ارزش و گران قیمت است، چه رسد به اینکه علی آقا خودش به دیدن نوجوانان برود.
و تکه خالی پازل را هم «امیر قلعه نویی» پر کرد. سرمربی تیم ملی و بزرگ استقلالی‌ها هم وارد این مسیر شد و این کار خوب را تکمیل کرد. قلعه نویی هم برای نوجوانان پیام گذاشت تا جای خالی مهدی طارمی و سایر ستاره‌های منفعل کمتر احساس شود.
یادمان هست که قبل اعزام این تیم «یحیی گل محمدی» شخصاً به محل اردوی آنها رفت و برایشان صحبت کرد. جمله ای به یادگار گذاشت که «چند سال دیگر منتظر شما در پرسپولیس هستم» و تک تک این کلمات و جملات چه روحیه‌ای به این نوجوانان می‌دهد...
حالا که مسئولین و فدراسیون در انجام وظایف خود کوتاهی می‌کنند لااقل فوتبالی‌ها و ما رسانه‌ها باید کار خودمان را در قبال این بچه‌ها انجام دهیم. مهم نیست که نتیجه بازی با انگلستان یا سایر رقبا چه شود، البته که دوست داریم این بچه‌ها به آنچه لیاقتش را دارند برسند اما حتی اگر تیم از گروه هم بالا نرود، به پاس همان کار بزرگ و بردن برزیل این تیم شایسته تقدیر است.
ما باید به تیم روحیه بدهیم و بعد دعا کنیم تا آنها با حداکثر توان خود برای ایران افتخارآفرینی کنند.
