در فوتبال ما همیشه یک نکته مورد بحث کارشناسان بوده است؛ اینکه نگاه سرمربی تیم ملی باید بیشتر به لیگ و بازی‌های داخلی باشد یا به تجربه لژیونرها اتکا کند؟

در دوران ۸ ساله کیروش، مرد پرتقالی به صورت کاملاً واضح به همه می‌گفت که برای رسیدن به پیراهن تیم ملی باید لژیونر شوند. حتی بازیکنانی با سن بالا مثل طارمی قید پول‌های بیشتر را زدند و با توصیه کیروش راهی اروپا شدند.

هر عقل سلیمی می‌پذیرد که بازی در اروپا به مراتب به پیشرفت بازیکن کمک بیشتری می‌کند. حتی بازی در کشورهای حوزه خلیج فارس با توجه به امکانات بیشتر آنها و فرصت رویارویی با ستاره‌های بزرگ و کار زیر نظر مربیان خارجی، بر داشته‌های بازیکنان می‌افزاید.

اما وقتی امیر قلعه‌نویی جانشین کیروش شد، او هم خیلی آشکار و واضح گفت که نگاهش به لیگ خودمان و بازیکنان داخلی است و باز دیدیم که خیلی لژیونرها در ابتدای این فصل به لیگ خودمان برگشتند تا شانس حضور در تیم ملی را از دست ندهند.

اینجا قصد مقایسه این دو تفکررا نداریم تنها با نگاهی به لیست ۲۵ نفره فعلی تیم ملی می‌شود فهمید که سهم لیگ برتر چقدر است و قلعه‌نویی دررسیدن به سیاست و خواسته‌اش چقدر موفق بوده...

با ۳ تقسیم کلی به لیگ برتر ایران، لیگ‌های آسیایی و لیگ‌های اروپایی، سهم هر کدام در فهرست ۲۵ نفره حال حاضر تیم ملی این چنین خواهد شد؛

لیگ برتر ایران ۱۲ نماینده

لیگ‌های آسیا ۲ نماینده

لیگ‌های اروپا ۱۱ نماینده

البته امید ابراهیمی فعلا تیم ندارد اما در سالهای اخیردرقطر بوده و او را کنار حزباوی نماینده لیگ‌های آسیایی در نظر می‌گیریم.

ما تفکیکی بین لیگ‌ها قائل نشدیم و البته که در اروپا فاصله بسیاری بین ۵ لیگ برتر با لیگ سایر کشورهاست. باز هم می‌گوییم که قصد مقایسه بین لیگ‌ها را نداریم صرفاً نگاه به عمل کردن به سیاست و تفکر کلان مربی فعلی تیم ملی است.

اینجا در عمل مشخص می‌شود که لیگ برتر چقدر توانسته در تیم ملی رشد سهمیه داشته باشد، همانطور که کیروش در هرلیستی که منتشر می‌کرد بیشتر سهمیه‌ها برای لژیونرها بود. اینجا سهم لیگ برتر هنوز به ۵۰ درصد نرسیده و البته که امثال رضاییان، نیازمند، مهرداد محمدی، کنعانی، شجاع و ... هنوز می‌توانستند بیرون ایران بازی کنند و با هیچ متر و معیاری نمی‌شودآنها را محصول لیگ فعلی دانست!