اگر یک نکته در دنیای فوتبال وجود داشته باشد که هواداران همه تیم‌ها با هر ذائقه و سلیقه‌ای به آن ایمان داشته باشند، لزوم برخوردهای انضباطی و حفظ اقتدار سرمربی است.
نوراللهی در سال‌های اخیر همیشه مهره تاثیرگذاری برای تیم ملی بوده است؛ توانایی او در اضافه شدن به کنار زمین برای ایجاد برتری عددی، مهارت در شوت‌زنی و ارسال پاس‌هایی که گره دفاعی حریف را باز کند و تعهد قابل قبول دفاعی احمد، موجب شد که در سال‌های اخیر همیشه پست هافبک دفاعی تیم ملی برای او کنار گذاشته شود. از دوران کوتاه ویلموتس که اتفاقا ۲ تا از ۳ گل ملی نوراللهی در همان زمان زده شد هم بگذریم، نوراللهی در زمان هدایت باقی مربیان هم نقش پررنگی در ترکیب ایران داشت و پای ثابت اردوها بود.
اگرچه اعمال قدرت کادرفنی در این زمینه مخصوصا وقتی پای ستاره‌های محبوب و مشهور در میان باشد برای افکار عمومی تلخ است اما همه کم و بیش موافق‌اند که چنین برخوردهایی برای حفظ قوام و دوام تیم لازم است و تأثیرات بلندمدت مثبت دارد. هیچ نیازی به توضیح نیست که قاعده مزبور در مورد امیر قلعه‌نویی هم صدق می‌کند؛ مردی که از ابتدای سال و با شروع اردوهای تیم ملی برخوردهای انضباطی‌اش را آغاز کرده و این نخستین تصمیم انضباطی امیر نیست که برای حفظ نظم تیمش اتخاذ می‌کند.
نوراللهی در زمان امیر قلعه‌نویی، جایگاه قبل را در تیم ملی نداشت. از زمانی که قلعه‌نویی سرمربی تیم ملی شده،همیشه سعید عزت‌اللهی گزینه اولش برای پست هافبک دفاعی بوده است. زوج سعید اما در هر مسابقه تغییر کرده تا مشخص شود یکی از پست‌هایی که سرمربی تیم ملی برای آن هنوز به جمع‌بندی نهایی نرسیده، انتخاب بازیکنی در کنار سعید عزت‌اللهی است. امید نورافکن، روزبه چشمی، علی کریمی، سامان قدوس و خود احمد نوراللهی بازیکنانی هستند که در دروان قلعه‌نویی در این پست بازی کردند، اما هیچ‌کدام موفق به تثبیت جایگاه‌شان نشدند.
امیر قلعه‌نویی هم با اینکه مثل دو سرمربی قبلی به نوراللهی در پست هافبک دفاعی بازی داده، اما نوراللهی در دوران قلعه‌نویی درخشش قبل را تکرار نکرده است. نوراللهی از زمان حضور قلعه‌نویی فقط در ۲ بازی حاضر بوده. او در این دو بازی آنقدر نمایش ضعیفی ارائه کرد تا در هر دو بازی هم کمتر از یک ساعت بازی کند و تعویض شود. نمایشی که باعث شد قلعه‌نویی در بازی این هفته مقابل هنگ‌کنگ هم به او اعتماد نکند. این تصمیم، حواشی زیادی را به‌وجود آورد.
در مورد نوراللهی گفته شده به خط خوردنش از فهرست ۲۳نفره تیم اعتراض داشته و حاضر نشده است مثل بقیه خط خورده‌ها روی سکو بنشیند. بعد از انتشار این خبر خیلی‌ها پرسیدند چرا قلعه‌نویی از همان اول ۲۳بازیکن را دعوت نمی‌کند تا چنین اتفاقاتی رخ ندهد. به‌طور کلی اگر روایت منتشر شده درست باشد، کادرفنی حق داشته با نوراللهی برخورد کند اما نکته عجیب اینجاست که احمد سال‌ها در پرسپولیس و تیم ملی حضور داشته و هرگز از این کارها نکرده است. او اهل حاشیه نیست و همین، داستان را پیچیده می‌کند.
به علاوه اینکه نوراللهی با مربیان سخت گیر تری مثل برانکو و کارلوس کی‌روش هم کار کرده و قطعا می داند نباید چنین اشتباهات بچه‌گانه ای را مرتکب شود، به نظر می‌رسد شرایط و فشار هایی که در تیم اماراتی سپری می‌کند ، باعث بهم ریختن نوراللهی از نظر روحی و روانی شده و تحت فشار چنین واکنشی نشان داده است.
هرچند که قلعه‌نویی اقتدارش را به رخ همه کشیده اما نباید فراموش کنیم گاهی میتوان با یک مدیریت درست از تمام ستاره ها برای موفقیت در تیم ملی استفاده کرد، چه بخواهیم و چه نخواهیم ، احمد یکی از سه هافبک دفاعی برتر فوتبال ایران است و حضورش میتواند کمک حال تیم ملی باشد، به نظر می‌رسد اگر قلعه‌نویی با یک جلسه واکاوی و مدیریت درست بتواند احمد را از زیر این فشار خارج کند، بهترین لطف را هم به احمد کرده هم به تیم ملی ، از قدیم هم گفته اند که بخشش از بزرگان است.
محمدرضا رحیم‌پور| باشگاه خبرنگاران آزاد
