انتخاب ترکیب و دعوت از بازیکنان حق هر سرمربی است. اوست که باید پاسخگوی نتایج تیم باشد و بازیکنان ابزار لازم برای رسیدن به خواسته‌هایش هستند.
از این منظر و به شهادت آرشیو ما هرگز انتقادی به لیست نفرات دعوت شده توسط قلعه نویی یا هر مربی دیگر نداشتیم. این حق اوست و ما فقط باید نتیجه کار را ببینیم، اینجا دیگر حق ما رسانه‌هاست که در راستای کمک به تیم ملی نظر بدهیم.
وقتی امیر قلعه نویی در زمستان سال قبل جانشین کارلوس کیروش شد، از تغییر فلسفه تیم و نگاه به داخل حرف زد. همه می‌دانیم که در دوران ۸ ساله مرد پرتغالی او توجه چندانی به لیگ نداشت و حتی زحمت تماشای مهمترین بازی‌های لیگ را هم به خود نمی‌داد.
کیروش فلسفه متفاوتی داشت. او به بازیکنان می‌گفت که خارج از ایران بروند و به طور کاملاً مشخص بازیکنان لژیونر را بر پدیده‌های لیگ برتر ترجیح می‌داد. حتی در موارد بسیاری بازیکن تا در ایران بود دعوت نمی‌شد و به محض بستن قرارداد با تیم خارجی وارد فهرست تیم ملی می‌شد!
اینجا قصد مقایسه دو فلسفه را نداریم و مهمتر از آن قضاوت که کدام درست است و کدام غلط، اینجا بحث راستی آزمایی است. کیروش در عمل به آنچه می‌گفت رفتار می‌کرد و انتظار داشتیم قلعه نویی نیز چنین کند.
البته امیر از همان نخستین اردوی تیم ملی همیشه ستاره‌های آماده لیگ را دعوت کرده اما هنوز می‌بینیم که ترکیب اصلی تیم ملی همانیست که در تمام این سال‌ها بود! به ۱۱ نفر ایران مقابل ازبکستان نگاه کنید!
فقط این پنج نفر (بیرانوند، رضاییان، خلیل زاده، کنعانی زادگان و ترابی) در حال حاضر در لیگ برتر خودمان بازی می‌کنند که هیچ کدام چهره تازه و جدیدی نیستند. هر پنج نفر تجربه لژیونری دارند! در سال‌های اخیر یا جایگاه ثابتی در ترکیب تیم ملی داشتند (مثل بیرانوند و رامین) یا همیشه در اردوهای تیم ملی حاضر بودند!
شجاع و کنعانی که همین تابستان به لیگ برتر برگشتند. آنها هم تا چند ماه قبل لژیونر محسوب می‌شدند. رامین رضاییان هم که فقط در یک مقطع دوران اسکوچیچ برغم شایستگی دعوت نمی‌شد و ماجرا ربطی به مسائل فنی نداشت!
پس سوال اینجاست؛ حاصل ۹ ماه زیر نظر گرفتن لیگ برتر و خروجی تغییر فلسفه نگاه به داخل چه بوده است آقای قلعه نویی؟
