ایران برد و بالا رفت اما مسئله‌ای که حائز اهمیت است عملکرد ناامیدکننده و سرشار از اشتباه بازیکنان (خصوصا در خط دفاعی) در نیمه اول بود. نمونه بارز آن هم پاس اشتباه روزبه چشمی و ضربه زیر توپ خطرناک میلاد محمدی بود. این مشکل فقط مختص این بازی نبود و در بازی با فلسطین هم دفاع ایران دچار تزلزل و چالش شده بود اما برابر هنگ کنگ این مسئله بیشتر نمود پیدا کرد.
عده‌ای معتقدند که باخت ژاپن مقابل عراق ملی‌پوشان را از نظر ذهنی به هم ریخت؛ چون حالا احتمال برخورد دو تیم در مرحله حذفی هست اما این هم عملکرد ضعیف شاگردان قلعه‌نویی را توجیه نمی‌کند؛ زیرا بازیکنان حرفه‌ای باید تمام توجه خود را معطوف به مسابقه پیش رویشان کنند نه مسابقه‌ای که برگزار شدن یا نشدنش مشخص نیست. ما حتی در خلق موقعیت هم ناکام بودیم و تمام کارهای هجومی‌مان نصفه و نیمه و سرشار از اشتباه بود. حتی در یک صحنه در نیمه اول که در حال حمله بودیم، یکی از بازیکنان به دلیل اینکه پشت به توپ بود نتوانست پاس هم‌تیمی خود را دریافت کند.
شاید بهتر است بگوییم که اگر تیزهوشی مهدی قایدی و تصمیم‌گیری به موقع او برای شوت‌زنی نبود، سهم ما از بازی دوم همان یک گل هم نبود. خدا به ما رحم کرد که حریفمان هنگ کنگ بود و بازیکنانش آمادگی مناسبی برای به دردسر انداختن ما نداشتند وگرنه ممکن بود که سه یا چهار گل دریافت کنیم. این نکته را هم مدنظر داشته باشیم که تیم ما بعد از لبنان با میانگین سنی ۲۹.۵ سال پیرترین تیم این تورنمنت است.
فرهنگ دانش| باشگاه خبرنگاران آزاد
