به آمار انتهای بازی ایران و امارات نگاه کنید. ایران تنها دو شوت درون چهارچوب دروازه داشت و امارات ۵ ضربه و همین موضوع یک ایراد تیم ما در روز درخشانش برابر امارات بود. در فوتبال و در طول بیش از یکصد دقیقه بازی تحت فشار طبیعی است که بازیکنان اشتباه کنند. ما روی اشتباه حتی گل خوردیم اما نگرانی از بابتش نداریم. بازیکنانی مرتکب آن اشتباه شدند که در بالاترین سطح هستند و مطمئناً این اشتباه دیگر تکرار نخواهد شد. در فوتبال باید از اشتباهی ترسید که از سر تاکتیک غلط یا برنامه نادرست باشد، این اشتباه است که تکرار خواهد شد و به تیم ضرر می‌زند و به همین دلیل باید از آن ترسید!

بعد از بازی عربستان مقابل قرقیزستان نوشتیم که ایران باید از عربستان الگوبرداری کند. در فوتبال مدرن و در دفاع فشرده تیم‌ها شوت زنی یکی از راه‌های عالی برای رسیدن به گل است و دیدیم که عربستان با دو شوت قفل دروازه تیم ۹ نفره را شکست. در بازی تیم ملی کشورمان هم توپ‌های سرگردان زیادی پشت محوطه می‌رسد. ما از ملی‌پوشان خواسته بودیم که شوت زنی را امتحان کنند. این نسخه ما به دست تیم ملی هم رسید اما ظاهرا این نسخه به آدرس آدم اشتباهی رسید. در این مسابقه و در همان نیمه اول که هنوز راه‌های گلزنی به طور کامل مسدود نشده بود، احسان حاج صفی چند بار اقدام به شوت زنی کرد که در بهترین حالت توپش درون ورزشگاه لوسیل ماند.

حاج صفی در سال‌های اخیر بارها در هافبک دفاعی بازی کرده و شوت زنی یکی از مشخصه‌های بازیکنان این منطقه است اما او در ترکیب تیم ملی دفاع چپ بود و با وجود تمرکز بر روی کارهای دفاعی و البته سن بالا، باید انرژی زیادی را صرف می‌کرد تا پشت محوطه جریمه حریف برسد. آن هم در حالی که نگران پشت سرش است. چنین بازیکنی با این مشخصات نمی‌تواند شوت‌های دقیقی بزند و دیدیم که ضربات کاپیتان تیم ما با فاصله‌های بسیار زیاد از بالای دروازه بیرون می‌رفت. در اصطلاح فوتبالی و به یاد ورزشگاه‌های قدیم ساعت را می زد!

خوشبختانه تیم کشورمان با درخشش زوج خط حمله برد اما این نباید دلیلی شود که ارزش شوت‌زنی را نادیده بگیریم. ما هافبک‌های شوت زنی داریم که با یک نظم درست می‌توانند در حملات، پشت محوطه جریمه منتظر توپ‌های سرگردان باشند.