طی روزهای گذشته اخباری که از دو باشگاه لیورپول و بارسلونا به دنیا مخابره شد، بمب رسانهها بود. ابتدا یورگن کلوب - سرمربی نامدار آلمانی - اعلام کرد که در پایان فصل برای همیشه از لیورپول میرود و دوران پرافتخار او در این باشگاه که با کسب تمام جامهای ممکن بود، به پایان رسیده است.
سپس نوبت ژاوی اسطوره باشگاه بارسلونا رسید که با تکرار همین خبر و با ادبیاتی بسیار آموزندهتر، دنیا را در بهت و شوک فرو برد. جاوید دو سال قبل در شرایطی به بارسا آمد که این تیم حال و روز خوبی نداشت و حالا در وضعیتی مشابه آبی اناریها را تحویل میدهد.
به این قسمت از حرفهای ژاوی که خود یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ بارسلونا است بیشتر دقت کنید: «شرایط به تغییر نیاز دارد و به عنوان یک هوادار بارسلونا، نمیتوانم اجازه دهم که وضعیت فعلی ادامه یابد. نمیخواهم مشکل بارسلونا باشم. دو سال قبل، من راهحل مشکلات بودم اما الان، جدایی بهترین گزینه است.»
او میگوید من زمانی راه حل بودم و حالا مشکل و به عنوان یک هوادار بارسا نمیتوانم تحمل کنم که بودنم به تیم محبوبم لطمه بزند. در فوتبال روز اروپا بارها مربیانی بزرگ و پرافتخار بودند که اعلام کردند در پایان فصل میروند، از یوپ هاینکس تا گواردیولا اما همه از فردای این اعلام با انگیزه بیشتری کار کردهاند.
اما حالا به فوتبال خودمان نگاه کنید؛ چه نامهای بزرگی که از طرف رسانهها، کارشناسان و هواداران انواع «حیا کن رها کن» را شنیدهاند اما به خاطر همان قرارداد حاضر به رفتن نشدهاند! کسانی که ادعای علاقه و تعصب به یک تیم را داشتهاند اما بیشترین ضربه را به همان تیم زدهاند! مواردی هم بوده که طرف از لحظه اطلاع رفتن، دیگر انگیزه کار نداشته و حتی ....!
البته ریشه این مشکل را باید جای دیگر جستجو کرد. اینجا برای تصدی سمتها کارنامه و شرایط فعلی ملاک نیست، تنها اسم و رسم میخواهد و ارتباطات! پس باید تا حدودی به نامداران فوتبال حق داد که غصه جایگاه و اعتبار و نامشان را نخورند و به خاطر پول قرارداد در هر شرایطی بمانند.
شاید اگر در فوتبال ما هم روزی کارنامه و شرایط فعلی افراد ملاک شود دیگر مربیان حاضر نباشند به هر قیمت در یک باشگاه بمانند. مجبور شوند به خاطر حفظ اعتبار خود و شانس ادامه فعالیت در فوتبال جایی که به بنبست رسیدهاند، وا بدهند و رها کنند!
