از فردا رقابت‌های جام حذفی با ورود تیم‌های لیگ برتری حال و هوای دیگری پیدا می‌کند. فوتبال ایران که بعد از پایان جام ملت‌های آسیا با شروع دوباره لیگ برتر گرما را در سرمای زمستان تجربه کرده حالا با رقابت‌های جام حذفی به اوج حساسیت و حرارت  می‌رسد.

در سال‌های اخیر تیم‌های لیگ برتری از مرحله یک شانزدهم نهایی وارد گردونه رقابت‌های جام حذفی شده‌اند و کیست که نداند حضور استقلال، پرسپولیس، سپاهان یا تراکتور در هر میدانی به آن رقابت‌ها جذابیت و رنگ و بو می‌دهد. یک فرصت طلایی برای تیم‌های رده‌های پایین‌تر و استعدادها تا بیایند و مقابل بزرگان خود را محک بزنند. یک راه میانبر برای خودنمایی و یک شبه به رویاها رسیدن و یک فرصت طلایی برای تیم‌ها که بتوانند از مسیری بسیار کوتاه خود را به آسیا برسانند.

در جام حذفی استقلال و پرسپولیس به طور مشترک هر کدام با ۷ قهرمانی رکورددار هستند وپرافتخارترین تیم‌ها محسوب می‌شوند. سپاهان و ذوب آهن با ۴ قهرمانی به دنبال غول‌های بزرگ تهرانی این جام هستند. این جام حتی باعث رسیدن ملوان به آسیا هم شده و یا تیم‌هایی که تجربه قهرمانی در آن را دارند اما حالا دیگر اساساً وجود ندارند. در جام حذفی چیزی به نام نایب قهرمانی نداریم. اساس این مسابقات بر پایه حذف استوار شده و تیم‌ها چه در بازی اول و چه در بازی فینال، در صورت باخت حذف می‌شوند. هیچ مدال، نشان یا عنوانی به تیم بازنده تعلق نمی‌گیرد که بعدها بخواهد بابت آن افتخار کند!

اصلاً فلسفه جام حذفی همین است و جذابیت و زیبایی آن همین، در این تورنمنت فرصت جبران وجود ندارد. بازی برگشتی در کار نیست و هر مسابقه باید برنده داشته باشد، حتی به قیمت ضیافت پنالتی! البته هستند کشورهایی مثل انگلستان که راهکارهای دیگری مثل بازی تکراری دارند. در همین کشور خودمان هم بارها فینال جام حذفی را به شکل رفت و برگشتی تجربه کرده‌ایم اما اصل و اساس جام حذفی یعنی یک مسابقه، جدال بین مرگ و زندگی، بین بودن یا نبودن!

به این دوئل جذاب خوش آمدید...