از ابتدای هر فصل که قرعه کشی لیگ انجام می‌شود همه نگاه‌ها به مسابقات رودرروی ۴ مدعی اصلی و همیشگی است. استقلال، پرسپولیس، سپاهان و تراکتور که این فصل بازی دو بزرگ تهرانی با دو غول شهرستانی در یک هفته بود. دور رفت سپاهان در اصفهان، پرسپولیس را با یک گل تماشایی برد و استقلال در ورزشگاه آزادی با دو گل تراکتور را شکست داد. آن دو بازی را به خاطر داریم که لااقل خالی از گل و صحنه‌های جذاب نبود و دو برنده داشت تا حساسیت جدولی به اوج برسد.
این قبول که بازی‌های دور برگشت به مراتب حساس‌تر و سخت‌تر هستند. تیم‌ها از یکدیگر شناخت دارند و اهمیت تک تک امتیازات، چه برای مدعیان قهرمانی در صدر و چه برای مبارزان بقا در قعر جدول، باعث می‌شود که تیم‌ها و بازیکنان و مربیان محتاط‌تر به میدان بیایند. اما همین حساسیت باعث می‌شود که نگاه تمام خانواده ورزش به این دو بازی باشد و دیدیم که در تبریز و تهران ورزشگاه لبریز از جمعیت شده بود. حال خروجی این دو مسابقه چه بود؟ دو بازی بدون گل و از آن بدتر سرشار از درگیری و دعوا...
زمانی شما فوتبال بازی می کنید و به دلایل مختلف توپ هایتان گل نمی شود. زمانی قصد ارائه توانایی خود را دارید اما شرایط مهیا نیست ولی زمانی هم هست که شما اساسأ چیزی برای ارائه ندارید و مجبورید با حواشی حواس بیننده را پرت کنید! انگار به جای فوتبال دو تیم از گلادیاتورها به جان هم افتاده بودند. در تبریز در هر نیمه لااقل یکی دو صحنه حساس روی دروازه‌ها ایجاد شد اما بیشتر مسابقه هیچ بار فنی نداشت. در تهران اما اوضاع بدتر بود و همان معدود صحنه‌ها هم روی دروازه‌ها وجود نداشت و بیشتر زمان بازی بازیکنان مشغول زد و خورد با یکدیگر یا روی زمین افتاده، منتظر برانکارد بودند!
هیاهوی بسیار برای هیچ، ۰-۰ در بازی زیر صفر، جفت پوچ و ده‌ها تیتر دیگر که واکنش غریزی رسانه‌ها نسبت به این دو بازی بود. انصافاً چرا باید گران قیمت‌ترین ستاره‌ها و پرافتخارترین تیم‌های ما اینقدر در ارائه بدیهیات یک مسابقه فوتبال عاجز باشند؟ اگر بحث حساسیت باشد، تمام فوتبال ایران با یک نیمه از لیگ قهرمانان اروپا قابل مقایسه نیست. اگر بحث هزینه و امکانات و تخصص در تمام عرصه‌ها باشد که باز کل فوتبال ایران با یک دقیقه از لیگ قهرمانان اروپا قابل رقابت نیست! حالا مقایسه کنید بازی غیر حساس نیمه نهایی لیگ قهرمانان نسبت به بازی اول - یعنی رئال مادرید و بایرن مونیخ - که ساعتی بعد از پایان دیدار پرسپولیس و سپاهان روی آنتن تلویزیون رفت!
با مقایسه صحنه‌های بازی دورتموند و پاری سن ژرمن با کل دو بازی تراکتور - استقلال و پرسپولیس - سپاهان، خیلی راحت اثبات می‌شود که هیچ کدام از توجیهات مطرح شده از سوی مربیان و بازیکنان و مدیران این چهار تیم و اساساً کل فوتبال ایران برای پوشاندن ضعف فنی و عملکرد شاغلان کفایت نمی‌کند. ما چیزی در چنته نداریم و تا زمانی که در بر همین پاشنه بچرخد و یک دایره محدود در مدیران، مربیان و بازیکنان بر فوتبال ایران حکمفرما باشند، آش همین است و کاسه همین!
در همین ارتباط: استقلال و پرسپولیس تفاوتی ندارند؛ جام گرفتن دیگر لیاقت نمی‌خواهد!
