به گزارش خبرورزشی، این همان کیمی آنتونلی است. همان نامی که درباره‌اش شنیده بودیم، گه‌گاهی دیده و تصورش را کرده بودیم، و شاید در رؤیاهایمان دیده بودیم که روزی درخششی چنین داشته باشد.
دیروز، در عصر جمعه‌ای آفتابی در فلوریدا، او بالاخره خودش را به‌تمامی نشان داد. این‌بار نه در قالب پیش‌بینی‌ها، نه در عنوان استعداد آینده، بلکه همین حالا و همین‌جا، در پیستی که حتی پیش از آن پا در آن نگذاشته بود.
شاید دل‌مان کمی گرفته باشد از اینکه این شاهکار در یک روز جمعه رقم خورد، در تعیین‌خطی برای مسابقه‌ی اسپرینت – نه اصلی – و از نظر آماری، پل پوزیشن رسمی محسوب نمی‌شود. اما مهم نیست. در عمل، این تعیین خط به‌مراتب دشوارتر بود: تنها یک جلسه تمرین، سطحی لغزنده و کم‌چسبندگی، و محیطی کاملاً ناآشنا. و با این حال، آنتونلی همه را کنار زد: پیستری، نوریس، ورشتاپن، و حتی هم‌تیمی باتجربه‌اش، جورج راسل، که با همان خودرو، ۳۰۹ هزارم ثانیه عقب‌تر بود.
این نمایش، به‌راستی خارق‌العاده بود. در ۷۵ سال تاریخ فرمول یک، هیچ راننده‌ای در این سن به چنین جایگاهی نرسیده. حتی اگر مسابقه اسپرینت باشد، این یک نقطه عطف تاریخی است. لحظه‌ای که بار دیگر، پرچم سه‌رنگ ایتالیا را به صدر رساند؛ جایی که از زمان فیزیکلا و ترولی در اسپا ۲۰۰۹، دیگر دیده نشده بود.
کیمی لبخند زد، با آرامش گفت: احساس خوبی داشتم... بدون ذره‌ای هیجان‌زدگی اغراق‌شده، بدون خودنمایی. اعتمادبه‌نفس، اما بی‌تکلف. همین تعادل شخصیتی‌ست که او را این‌قدر دوست‌داشتنی می‌کند. خودش گفت: «انتظار نداشتم» و ادامه داد: «اما خیلی خوب با پیست کنار آمدم، به‌خصوص بخش اول و دوم. همه‌چیز درست پیش رفت...»
و واقعاً هم همین‌طور بود. او به کسانی که در تمام این مدت به او ایمان داشتند – از جیانکارلو میناردی گرفته تا توتو ولف – نشان داد که آن اعتماد بی‌جا نبوده. توتویی که جسارت کرد و در ۱۷ سالگیِ این پسر، وقتی هنوز در مدرسه راهنمایی درس می‌خواند، روی او به‌عنوان جانشین همیلتون شرط بست؛ تصمیمی که برخی با تمسخر به آن نگاه کردند.
اکنون، در پرزرق‌وبرق‌ترین مسابقه فصل، درست پیش چشم صدها دوربین و چهره مشهور، او در ردیف اول استارت می‌زند؛ کنار اسکار پیستری و جوان‌ترین خط اول تاریخ فرمول یک را تشکیل می‌دهد.
عملکرد فوق‌العاده کیمی حتی رقابت درون‌تیمی پرانتظار پیستری و نوریس را هم به سایه برد. نوریس و ورشتاپن (که با وجود پدرشدن اخیر، همچنان فراتر از محدودیت‌ها رانندگی می‌کند) در ردیف دوم ایستادند.
جورج راسل امروز چه فکری خواهد کرد؟ وقتی از ردیف سوم به هم‌تیمی جوانش، آن هم در اولین فصل حضورش، نگاه می‌کند؟ کنار راسل، شارل لکلرک ایستاده – ششم شد، تنها سه‌دهم و نیم ثانیه کندتر. همچنان در سطح بالا، اما نه در حد کیمی.
لوئیس همیلتون اما هفتم شد؛ با بیش از نیم ثانیه اختلاف. در میامی، تنها سایه‌ای از همیلتون دوران اوج دیده می‌شد.
در مقابل، کیمی لبخند زد و گفت: «خیلی خوب می‌شود اگر فردا هم بتوانم همین عملکرد را تکرار کنم.»
و ما می‌گوییم: همین امروز هم دیدنت، همین‌طور بود.