خبرورزشی | یک گام قاطع دیگر به سوی رویایی که حالا نزدیک‌تر از همیشه به نظر می‌رسد؛ ناپولی با کسب پیروزی دشوار ۱-۰ در ورزشگاه ویا دل ماره لچه، فاصله خود را تا فتح اسکودتو کمتر کرد. آنتونیو کونته، سرمربی باتجربه ناپولی، پس از بازی این سه امتیاز را "حیاتی" توصیف کرد اما همزمان زنگ خطر را به صدا درآورد. او با اشاره به سختی بازی مقابل تیمی که برای بقا می‌جنگید و شرایط احساسی خاص مسابقه، از عملکرد و استحکام دفاعی تیمش (چهارمین کلین‌شیت پیاپی) تمجید کرد، اما با یادآوری مصدومیت‌ها و مسیر پر فراز و نشیب فصل، تأکید نمود که مسیر قهرمانی هنوز به پایان نرسیده و هرگونه آرامش زودهنگام می‌تواند به قیمت از دست رفتن تاریخ‌سازی تمام شود.
یک گام دیگر به جلو، قاطع و مصمم؛ گامی که شاید مسیر قهرمانی ناپولی را روشن کند. سه بازی تا پایان مانده، اما دیدار در ورزشگاه ویا دل ماره یکی از سخت‌ترین چالش‌ها بود. نه‌تنها به خاطر شرایط احساسی لچه، بلکه به دلیل تقابل هدف‌های مهم و متضاد دو تیم.
لچه می‌توانست به تله‌ای بزای ناپولی تبدیل شود که همه‌چیز را برهم بزند. اما ناپولی عقب ننشست: حمله کرد، بازی را کنترل کرد، سرعت گرفت، و در نهایت امنیت را برقرار ساخت؛ گویی می‌گفت: «اگر می‌توانید، گل بزنید.»
چهارمین بازی پیاپی بدون گل خورده؛ استحکامی که در لحظه‌ای کلیدی به دست آمده و رؤیایی که حالا نزدیک‌تر از همیشه است.
با این حال، همان‌طور که کونته پس از بازی تأکید کرد، زمان توقف نیست:
«پیروزی مهمی بود، اما نه مهم‌ترین. از این بازی واهمه داشتم، در زمینی سخت. لچه برای بقا می‌جنگید و تراژدی‌ای پشت سر داشت که همه ما آن را حس کردیم. پسری که او و پدرش را شخصاً می‌شناختم. فضا خاص بود. لچه تنها چند روز پس از بازی سخت با آتالانتا آمده بود. برای ما ساده نبود. جو مسابقه عالی بود، اراده هم همین‌طور. در نیمه دوم بازی را مدیریت کردیم، با وجود تلاش لچه برای تساوی. این سه امتیاز بسیار ارزشمند بود.»
آرامش؟ شاید. اما مسیر هنوز تمام نشده.
کونته، که هم طعم قهرمانی را چشیده و هم تلخی شکست در آخرین روز را، به بازیکنانش هشدار داده:
«تمام کردن این مسیر، تجربه‌ای بی‌نظیر خواهد بود. اما هیچ چیز قطعی نیست. اگر ببازی، می‌سوزی. اگر ببری، تا همیشه با تو می‌ماند.»
و اضافه کرد:
«اگر فراموش نکنیم از کجا آمده‌ایم، بهتر می‌فهمیم که چقدر پیش رفته‌ایم. اولین بازی سال مقابل مودنا مساوی کردیم، بعد در ورونا ۳-۰ باختیم. حالا ۷۷ امتیاز داریم. پشت این عملکرد، زحمت زیادی بوده. داریم چیزی را عادی جلوه می‌دهیم که اصلاً عادی نیست: نرس مدت‌ها مصدوم بود، بونجورنو هم همین‌طور. خوان ژسوس که جانشین او شد، دچار مشکل جدی شد. این بار الیورا را در مرکز خط دفاع گذاشتیم؛ قرار بود مقابل تورینو بازی کند، اما راسپادوری صبح با تب ۳۸.۵ بیدار شد. بازیکنانم مثل سربازان هستند؛ حتی در بحران، شکایتی نکردند. امیدوارم لوبوتکا مشکل جدی نداشته باشد. نمی‌خواهم بیش از حد فشار بیاورم، اما خیالم راحت است. چون روی همه حساب می‌کنم. اسکوفه در بولونیا خوب بازی کرد، مازوتی مقابل امپولی درخشید. پاسخ‌های زیادی گرفتم، آرامم… اما کسی که زیادی آرام شود، پایان خوشی ندارد. باید روی زمین بمانیم.»
برای تاریخ.
مأموریت آبی‌ها ادامه دارد؛ و کونته نقش آتش‌نشان را بازی می‌کند. تصمیم درستی است—تا مبادا تیم بسوزد. اما واقعیت این است: ناپولی به قهرمانی‌ای نزدیک شده که با توجه به مسیرش، شگفت‌انگیز خواهد بود.
«به بازیکنانم گفتم—و این حرف آخر من بود—فقط یک تیم پیروز می‌شود. و آنکه پیروز شود، تاریخ را می‌نویسد. بقیه فقط آن را می‌خوانند. اگر نبریم، دو یا سه سال بعد کسی ما را به خاطر نخواهد آورد.»
کونته بر تارهای غرور نواخت. او ناپولی را انتخاب کرد تا ردّی ماندگار بر جا بگذارد. تنها سه گام دیگر باقی مانده تا او وارد تاریخ شود؛ نه‌تنها تاریخ باشگاه، بلکه تاریخ فوتبال ایتالیا.
او می‌تواند نخستین مربی‌ای باشد که روی سه نیمکت مختلف قهرمان می‌شود.