الکساندر آرنولد را سرزنش نکنید؛ فقط بهترین ها شانس بازی در رئال را پیدا می کنند!

به گزارش خبرورزشی، تصورات اشتباه باشگاه درباره نیات بازیکن، تغییرات پیاپی در مدیریت ورزشی و تأخیر در آغاز مذاکرات تمدید قرارداد، دلایل اصلی خروج ترنت الکساندر آرنولد بود.

زمانی که ترنت الکساندر-آرنولد در وقفه بین‌المللی ماه مارس خواستار دیدار حضوری با آرنه اسلوت شد، در لیورپول احساس شد که خبری ناامیدکننده در راه است.

مدافع ۲۶ ساله برای درمان مصدومیت مچ پایش در مرسی‌ساید مانده بود. پس از شکست در فینال جام اتحادیه برابر نیوکاسل، شایعات و گمانه‌زنی‌ها شدت گرفت. اکنون، پس از هفته‌ها و ماه‌ها تردید، لحظه تصمیم‌گیری فرا رسیده بود.

الکساندر-آرنولد به اسلوت اطلاع داد که دیگر قصد تمدید قرارداد با لیورپول را ندارد. پس از ۲۰ سال حضور در باشگاه دوران کودکی‌اش و فتح همه افتخارات، نایب‌کاپیتان لیورپول اعلام کرد که به دنبال چالشی تازه است. او می‌خواست خود را در لیگ جدیدی و در یکی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های جهان اثبات کند. به باورش، ماندن در لیورپول مسیری امن ولی بدون چالش بود.

از آن لحظه، فقط مساله زمان و نحوه اعلام این تصمیم به میلیون‌ها هوادار لیورپول باقی مانده بود؛ هوادارانی که هنوز امیدوار به تمدید بودند. درست مثل مربی سابقش، یورگن کلوپ، او نیز خبرش را با پیامی ویدیویی اعلام کرد: صادق، تلخ، و احساسی.

مقصد رسمی این ستاره انگلیسی هنوز مشخص نیست، اما همه نشانه‌ها به رئال مادرید ختم می‌شود. هنوز قراردادی امضا نشده، اما تردیدی نیست که مقصد نهایی او سانتیاگو برنابئو خواهد بود.

برخی به او پیشنهاد داده بودند که تا پایان فصل صبر کند؛ بعد از جشن قهرمانی و رژه ۲۶ می. تا از سوت‌های اعتراض‌آمیز سه بازی باقی‌مانده در امان بماند. اما پاسخ ترنت ساده بود: تعویق، نشانه ترس است. بهتر است مستقیم با حقیقت روبه‌رو شد. او می‌داند واکنش‌ها متفاوت خواهند بود — برخی آزاردهنده، برخی همراه با درک. با این‌ حال، امیدوار است اکثریت منطق تصمیمش را بفهمند؛ هرچند خودش هم می‌داند شاید این امیدی بی‌ثمر باشد.

نه قهرمان، نه خائن

در این داستان، نه قهرمانی هست و نه خیانتی. دو دیدگاه متضاد می‌توانند هم‌زمان منطقی باشند: اگر بازیکنی بخواهد برای رئال مادرید بازی کند، چگونه می‌توان به او گفت نکن؟ در عین حال، هواداری که هزاران پوند صرف حمایت از تیم کرده، طبیعی است که احساساتی واکنش نشان دهد.

نقطه شروع جدایی، زمان‌بندی بد بود. در تابستان ۲۰۲۳، قرارداد ترنت باید تمدید می‌شد — زمانی که باشگاه در دو سال اخیر سومین مدیر ورزشی خود را تجربه می‌کرد. کلوپ مشغول ارزیابی آینده‌اش بود، تمرکز باشگاه بر بازسازی خط میانی بود، و در سطوح بالاتر، تصوری نادرست وجود داشت که این بازیکن وفادار با اولین پیشنهاد دوباره امضا خواهد کرد.

اما از دید خود ترنت، وضعیت بلاتکلیف و عدم شفافیت در مسئول مذاکرات باعث شد احساس کند نادیده گرفته شده است — حتی اگر باشگاه نیت بدی نداشت.

در همان تابستان، او نایب‌کاپیتان شد. از نظر باشگاه، این نشانه‌ای از ارزش بالای او بود. اگر در همان مقطع مذاکرات آغاز می‌شد، احتمالاً قرارداد جدیدی برای دو سال دیگر امضا می‌کرد.

در اکتبر، درست پیش از یک بازی در لیگ اروپا، نگرانی ترنت از بی‌اطلاعی درباره وضعیتش افزایش یافت. آن روز در جمعی غیررسمی گفت که فعلاً به جدایی فکر نمی‌کند و تمرکزش فقط روی لیورپول است.

اما اوضاع باشگاه تغییر کرد. در نوامبر، کلوپ به مالکان اطلاع داد که در پایان فصل جدا می‌شود. تمرکز از تمدید قراردادها به ساختار جدید معطوف شد — بازگشت مایکل ادواردز، انتصاب ریچارد هیوز به عنوان مدیر ورزشی و جست‌وجو برای جانشین کلوپ؛ تمدید قراردادها اولویت نبود.

وقتی ادواردز و هیوز منصوب شدند، با سه پرونده حساس مواجه بودند: ترنت، محمد صلاح و ویرجیل فن‌دایک. اولین پیشنهاد رسمی به ترنت در آوریل ۲۰۲۴ ارائه شد — خیلی دیر.

تابستان ۲۰۲۴، علاقه رئال مادرید جدی شد. ترنت جدی‌تر از قبل به ترک خانه فکر کرد. لحظه‌ای بود برای درک هیجانی که کسانی مثل فن‌دایک، صلاح، آلیسون یا حتی خود اسلات در زمان ترک باشگاه‌های قبلی حس کرده بودند.

در آغاز سال نو میلادی، زمانی که خبر پیشنهاد ۲۰ میلیون پوندی رئال علنی شد، ترنت در تعطیلات ونیز بود. اینکه لیورپول بلافاصله آن را رد کرد، شاید نشانه‌ای از تمایل به حفظ او بود — یا تلاشی برای کنترل روایت در برابر هواداران: «ما از قبل در جریان بودیم.»

واکنش هواداران، شباهت‌هایی به جدایی استیو مک‌منمن در سال ۱۹۹۹ داشت. رفتن رایگان ترنت برای برخی تلخ بود؛ حتی اگر او هیچ‌گاه هزینه انتقالی برای باشگاه نداشت.

واکنش هم‌تیمی‌ها و باشگاه

در دیدار برابر منچستریونایتد، عملکرد ضعیف و ذهن آشفته ترنت مشهود بود. پس از آن، ریچارد هیوز اولین کسی بود که برای دلجویی تماس گرفت. ترنت مصمم بود نشان دهد هنوز متعهد است. با وجود مصدومیت‌ها، به‌سرعت بازگشت و در کورس قهرمانی نقش پررنگی ایفا کرد. شادی‌های خاصش پس از گلزنی — از جمله گل برتری مقابل لسترسیتی — پیام‌هایی از یک خداحافظی عاشقانه بودند.

فن‌دایک و اسلوت نیز نشان دادند که از تصمیم او دلخور نیستند. اسلوت گفت: «احمقانه است کسی تعهد او را زیر سؤال ببرد.»

بسیاری در آنفیلد او را افسانه‌ای می‌دانند که با احترام می‌رود، نه با خیانت. اما واکنش سکوها به زودی مشخص خواهد کرد که آیا چنین نگاهی در میان هواداران هم وجود دارد یا نه.

برخی هرگز این تصمیم را نخواهند بخشید — یادآور واکنش مالک باشگاه در سال ۲۰۱۸ وقتی کوتینیو خواست به بارسلونا برود: «خب رؤیاهای ما و هواداران، و مربی و هم‌تیمی‌هایت چه؟ آن‌ها مهم نیستند؟»

اما تفاوت اینجاست که ترنت با مدال قهرمانی می‌رود — مثل کوین کیگان، گراهام سونس یا یان راش.

شاید برخی با خود بگویند: «او قرار بود رئال را شکست دهد، نه به آن بپیوندد.» اما حقیقت این است: فقط بهترین‌های نسل خود، شانس بازی در رئال مادرید را پیدا می‌کنند.