به گزارش خبرورزشی، بازی امشب ارزشی در حد اسکودتو دارد: برای میلان نجات فصل، برای بولونیا تضمین اروپا.
از ساعت ۲۲:۳۰ میلان در فینال جام حذفی ایتالیا مقابل بولونیا قرار می گیرد... همین جمعه گذشته در سری آ، میلان سه بر یک بولونیا را شکست داد اما امشب فینال این و فینال با بازی هفته سی و ششم سری آ فرق دارد... جمعه شب در میلان جام نمی دادند اما امشب جام می دهند...
فینالی با باد در جام، اما منظورمان نسیم ملایم و تابستانی رم نیست؛ امشب در المپیکو جریان‌های قوی از جناح‌ها می‌وزند. میلان-بولونیا نوید دیداری با محوریت بازی کناری را می‌دهد. حضور پولیشیچ و لئائو در میلان و اورسولینی و اندوی در بولونیا، جام حذفی را بالدار می‌کند. چهار بال چابک و تکنیکی، بازیکنانی که با سرعت خود در زمین حریف آشفتگی می‌آفرینند.
روسونری‌ها
کریستین پولیشیچ در سمت راست، رافا لئائو در سمت چپ. پای تمیز و سریع آمریکایی، قدرت و استعداد پرتغالی. در لیگ، پولیشیچ دومین بازیکن در جدول پاس گل‌هاست با ۹ پاس گل، یکی کمتر از لوکاکو صدرنشین، و یکی بیشتر از نونو تاوارس (لاتزیو)، بلانوا (آتالانتا)، نیکو پاز (کومو) و خود لئائو. در فصل جاری سری‌آ، میلان از وینگرهای هجومی‌اش ۱۷ پاس گل گرفته؛ ۹ از پولیشیچ و ۸ از لئائو. بین این دو همکاری هم هست: یک پاس گل از لئائو به پولیشیچ و بالعکس؛ از یک بال به بال دیگر، ترکیبی که هر مربی‌ای را خوشحال می‌کند.
با وجود فراز و فرود و نوسانات گاه آزاردهنده، لئائو غیرقابل‌جایگزین است. تقریباً تمام پیروزی‌های بزرگ میلان با درخشش لئائو همراه بوده‌اند. ده روز پیش در جنوا، جرقه‌های او باعث شد میلان نتیجه را برگرداند و جنوا را شکست دهد. نمونه‌ای تازه از یک روند طولانی.
احتمالاً لئائو امشب روبه‌روی داویده کالابریا قرار می‌گیرد؛ شنیده می‌شود وینچنزو ایتالیانو قصد دارد کاپیتان سابق میلان را در پست دفاع راست به میدان بفرستد و نه هولم را. لئائو و کالابریا شناختی کامل از هم دارند، اما ساختار فیزیکی متفاوتی دارند. رقابتی تقریباً برادرانه که بخش بزرگی از بازی را دربرخواهد گرفت.
پولیشیچ در سمت راست نقش متفاوتی دارد. او تمایل به ورود به میانه دارد، چون ترکیبی از بال و هافبک هجومی است، راهروهای مرکزی را دوست دارد؛ برخلاف لئائو که یک‌راست از مسیر مشخص کناره می‌رود. غیر از پاس گل، پولیشیچ بهترین گل‌زن میلان در فصل ۲۰۲۴-۲۵ است با ۱۷ گل. لئائو با ۱۲ گل سوم است، پشت سر رایندرز (۱۵). این اعداد نشان می‌دهد میلان مشکل در پست مهاجم مرکزی دارد. هیچ‌کدام از آبراهام، خیمنز یا یوویچ نتوانسته‌اند جای ثابتی برای خود در نوک حمله پیدا کنند، با اینکه تغذیه از کناره‌ها و مرکز زمین به اندازه کافی هست.
ریکاردو اورسولینی، پنجمین گل‌زن سری‌آ با ۱۳ گل، هم‌رده لوکاکو و یک گل کمتر از مارکوس تورام، مجری «اورسولاتا» است؛ حرکتی شناخته‌شده: از سمت راست به مرکز می‌آید، روی پای چپ برمی‌گردد و شوتی منحنی یا مستقیم می‌زند، بسته به موقعیت. آخرین قربانی این تله، پاولوویچ بود در بازی جمعه گذشته (۳-۱) که پیش‌نمایش امشب بود. اگر مدافع صرب دوباره در دام بی‌افتد، شگفت‌انگیز خواهد بود. هر چرخش اورسولینی حتی در فاصله زیاد از دروازه باید با دقت کامل مهار شود.
اوری در فصل جاری، اینتر را از پا درآورد؛ با گل ثانیه آخری در دال‌آرا در یک‌شنبه عید پاک، گلی که شاید اسکودتو را از اینزاگی بگیرد. امشب شاید کار میلان را هم تمام کند.
در جناح چپ، دان اندوی، ملی‌پوش سوئیسی، گزینه محتمل است. او در یورو ۲۰۲۰ برابر ایتالیا بازی کرد و با گلزنی‌اش در فوریه در دیدار معوقه مقابل میلان، پیروزی ۲-۱ بولونیا را رقم زد، همان بازی که لئائو برای میلان گل زد. اندوی در مجموع فصل ۸ گل زده و اورسولینی ۱۵، مجموعاً ۲۳ گل. اورسولینی مثل لئائو، بهترین گل‌زن تیمش است. قدرت این دو فینالیست در بال‌هاست، گرچه گزینه‌های جانشین هم وجود دارند.
از روی نیمکت
باید مراقب تغییرات تاکتیکی هم بود. سرجیو کنسیسائو با تعویض‌هایش بازی‌های زیادی را برگردانده: ژوائو فلیکس، خیمنز، آبراهام و چوکووئزه برای میلان، و کاسترو، فابیان، دومینگز و کامبیاقی برای بولونیا می‌توانند سرنوشت بازی را عوض کنند. این فینال، کاملاً باز است: میلان بازیکنان باکیفیت‌تری دارد، بولونیا فوتبال بهتری ارائه می‌دهد. میلان برای نجات فصل می‌جنگد، بولونیا برای تضمین حضور اروپایی در صورت ناکامی در کسب سهمیه لیگ قهرمانان. این فینال ارزشی در حد اسکودتو دارد، حتی اگر جامی که در پایان برده می‌شود، لیگ اروپا باشد.