به بهانه قهرمانی سلطان در پیست ایمولا؛ ماشین ردبول به سطح مکس فرشتاپن رسید!

به گزارش خبرورزشی، حالا دیگر می‌دانی چه حسی دارد، رفیق. این همان چیزی بود که لاندو نوریس می‌توانست هنگام تماشای نبرد سخت هم‌تیمی‌اش اسکار پیاستری با درخشش بی‌وقفه مکس فرشتاپن در گرندپری دلگرم‌کننده امیلیا-رومانیا، با خود بگوید.
بله، باز هم فرشتاپن پیروز شد، نه نوریس؛ او دوم شد... پیاستری سوم.

تحمل فشار عنوان «مدعی قهرمانی» شوخی نیست. نوریس این را به‌خوبی تجربه کرده. حالا نوبت پیاستری است که طعمش را بچشد. او با اختلاف ۱۶ امتیاز در صدر وارد ایمولا شد؛ آرام و مسلط. اما این آرامش فقط چند ثانیه دوام آورد.

شروعش عالی بود. اما اولین پیچ، اولین هشدار را داد: فرشتاپن اینجاست.

در پیچ نخست، فرشتاپن که از جایگاه دوم استارت زده بود، آن‌قدر دیر ترمز کرد که انگار قوانین فیزیک را نادیده گرفته. کمی بعد، در تامبورلو، از کنار پیاستری گذشت و پیش افتاد. پیاستری که شاید بیشتر نگران جورج راسلِ پشت سرش بود، زودتر ترمز گرفت و همین کافی بود.

«یا ببر یا بباز»، جمله‌ای که کریستین هورنر درباره آن مانور جسورانه گفت.

پیاستری با صراحت اعتراف کرد: «فکر می‌کردم کنترل اوضاع دست من است... ولی مکس حرکت خوبی زد. قطعاً برای دفعه بعد یاد می‌گیرم.»

فرشتاپن همان دور اول یک ثانیه فاصله گرفت و در دور بعد آن را به ۱.۴ ثانیه رساند. بعد هم ادامه داد؛ بی‌وقفه، بدون اشتباه. حتی با لاستیک‌های فرسوده هم آن‌قدر سریع بود که بعد از پیت استاپ هم صدر را حفظ کرد — مقابل مک‌لارنی‌هایی که پیش‌بینی می‌شد مسابقه را درو کنند.

پیاستری بعد از مسابقه گفت: «در آن لحظه خیلی نگران از دست دادن صدر نبودم، اما سرعت‌مان آن‌قدر که فکر می‌کردم خوب نبود.»

در چند فصل اخیر، ترکیب استعداد بی‌نظیر فرشتاپن و ردبول رؤیایی‌اش، گاهی باعث شده مسابقات رنگ رقابت را از دست بدهند. اما این فصل متفاوت است.

سال گذشته، نوریس فرصت‌هایی را هدر داد. اما امسال، تا پیش از این مسابقه، هنوز در کورس قهرمانی مانده بود — با تمام زخم‌ها و فشارها.

نوریس جنگیده، بی‌محابا دفاع کرده، و در میامی، دو هفته قبل، دوباره پایداری‌اش را نشان داد. حالا پیاستری هم دارد با همان واقعیت روبه‌رو می‌شود: فرشتاپن برای رقبا صرفاً یک حریف نیست، یک معیار است.

فرشتاپن حالا با ١٢٤ امتیاز، ۹ امتیاز کمتر از نوریس، و ۲٢ امتیاز کمتر از پیاستری در مقام سوم قرار دارد. هنوز ۱۷ مسابقه مانده، اما روندش ترسناک است — نتیجه تلاش مداومی که لحظه‌ای کند نشده.

«ما در زمان حساسی در حال اوج‌گیری هستیم»، هورنر گفت، بعد از چهارصدمین گرندپری تیمش؛ مسابقه‌ای که شصت‌وپنجمین پیروزی فرشتاپن را رقم زد.

ایمولا، با خیابان معروف تاتسیو نووولاری، همیشه یادآور بزرگان این ورزش بوده. اما حتی موری واکر، کسی که نووولاری را بهترین راننده تاریخ می‌دانست، آن‌قدر عمر نکرد که شاهد اوج‌گیری فرشتاپن باشد.

این چهارمین برد متوالی فرشتاپن در ایمولا بود — درست مثل چهار قهرمانی جهانش.

در میانه مسابقه، یک خودروی ایمنی مجازی کمک‌حال او شد، اما خودروی ایمنی دوم (پس از کنار رفتن کیمی آنتونلی از مرسدس) شرایط را پیچیده کرد و مک‌لارن‌ها را پشت سرش چید.

اما نه، برای مکس مهم نبود. با همان آرامش ادامه داد.

سؤال باقی می‌ماند: آیا مک‌لارن نباید جایشان را عوض می‌کرد؟ نوریس لاستیک‌های نو داشت و اگر کسی می‌توانست فرشتاپن را با ۹ دور باقی‌مانده تحت فشار بگذارد، او بود. اما این اتفاق نیفتاد. هورنر گفت: «ما سرعت لازم برای مقابله را داشتیم.»

در نهایت، نوریس بعد از چهار دور، پیاستری را با مانوری شجاعانه و دقیق پشت سر گذاشت. اما دیگر دیر شده بود. فرشتاپن شش ثانیه جلوتر بود و آن اختلاف را حفظ کرد. پیاستری هم شش ثانیه بعد از نوریس از خط گذشت.

ردبول برای این مسابقه آپدیت آیرودینامیکی مهمی آورده بود — و جواب داد. تیمی که در دو دوره متفاوت، با فاصله هشت سال، چندین قهرمانی برده، فقط با پشتکار به چنین سطحی می‌رسد.

برای درک بزرگی فرشتاپن، این را در نظر بگیرید: یوکی سونودا، در ردبول دیگر، با رانندگی خوب خودش، دهم شد — اما با ۲۴ ثانیه اختلاف.

مکس فرشتاپن یک راننده متفاوت است. و شاید حالا، ماشینش هم به سطح او رسیده.