خبرورزشی | در پاریس، پسری هست که یادگاری‌ای ارزشمند را در گاوصندوق نگه می‌دارد: کفش‌های لیونل مسی در دوران بارسلونا. هدیه‌ای از مارکوس تورام، پسری متولد پارما و بزرگ‌شده در کنار رود سن، که کودکی‌اش را در آن‌جا گذرانده و گاهی هنوز هم برای تعطیلات به همان‌جا بازمی‌گردد. سال‌ها پیش، در یکی از گشت‌وگذارهایش در محله مون‌مارتر و پیگال، کفش‌های آدیداس مسی را از کوله‌اش بیرون کشید و به دوستی بخشید؛ دوستی که همراه با مارکوس در تیم کوچک المپیک دو نویی بازی می‌کرد. حالا، «تیکوس» از آن تصمیم همیشه پشیمان بوده — چه کسی می‌داند امروز آن کفش‌ها چقدر ارزش دارند؟
مارکوس آرزوی بازی در پارک دو پرنس را در سر داشت؛ در سال ۲۰۲۳، پاری‌سن‌ژرمن به دنبالش آمد، اما سرنوشت او را به سوی اولین فینال لیگ قهرمانان مقابل همان تیم شهر کودکی‌اش هدایت کرد: «یک بازی خاص خواهد بود. دوستان زیادی روبه‌رویم هستند، اما من می‌خواهم برنده باشم.»
از پدر به پسر
مارکوس تورام بیش از هر چیز می‌خواهد پدرش، لیلیان تورام ـ دارنده جام جهانی، قهرمان یورو و برنده چندین جام دیگر ـ را پشت سر بگذارد؛ کسی که هیچ‌گاه موفق به فتح لیگ قهرمانان نشد و در سال ۲۰۰۳ با یوونتوس آن را از دست داد: «امیدوارم بتوانم بهش یاد بدهم چطور قهرمانش بشه.» تورام جوان، روز گذشته در نشست خبری کمپ آپیانو، در حضور بیش از ۲۰۰ خبرنگار جهانی، این جمله را با خنده گفت.
او همچنین با تیری آنری دیدار و گفت‌وگویی صمیمانه داشت. با وجود این‌که می‌گوید «به خبرنگارها اعتماد ندارم»، اما درباره رابطه‌اش با پدر صحبت کرد: «پدرم همیشه در کنار ماست. قبل و در طول بازی‌ها با من صحبت می‌کند و توصیه‌های زیادی دارد» — به‌ویژه در مورد بازی‌های فینال.
پیشینه فینال‌ها
مارکوس تاکنون در چهار فینال بازی کرده و یکی را به دلیل مصدومیت از دست داده (سوپرکاپ امسال). در سال ۲۰۱۹، در فینال جام اتحادیه فرانسه مقابل استراسبورگ با تیم گنگان شکست خورد، زمانی که در پست وینگر بازی می‌کرد. سیمونه اینزاگی او را به مهاجم نوک تبدیل کرد.
او در سه فینال دیگر، دو پیروزی (یورو زیر ۱۹ سال ۲۰۱۶ و سوپرکاپ ایتالیا ۲۰۲۳) و یک شکست تلخ داشته: فینال جام جهانی ۲۰۲۲ در لوسیل، مقابل آرژانتین، جایی که ضربه کولو موآنی توسط مارتینز مهار شد و پنالتی پایانی توسط مونتیل گل شد؛ جام به مسی رسید، و تنها کسی که در جمع دوستان مارکوس جشن گرفت، شاید همان دوست صاحب کفش‌ها بود.
بازی زندگی
مارکوس می‌گوید همیشه در پلی‌استیشن، فینال لیگ قهرمانان را بازی می‌کرد، چون مهم‌ترین نبرد است. حالا این رویا، در برابر پی‌اس‌جی، دوستانش ـ به‌ویژه عثمان دمبله ـ و شهری پر از خاطره، به واقعیت تبدیل شده. پیش از انتقال به سوشو، او چند سالی هم در بولونی-بیانکور بازی کرد، جایی تنها سه کیلومتر دورتر از پارک دو پرنس.
ژیل بیبه، از چهره‌های مهم باشگاه، رابطه‌اش با پدرش را این‌گونه توصیف می‌کند: «یک‌بار با شلواری با فاق خیلی پایین آمد و لباس زیرش پیدا بود؛ پدرش فوراً ادبش کرد.»
اما صحبت از «دلتنگی پاریسی» به سبک بودلر نکنید. هیچ غم و دلتنگی‌ای در کار نیست، فقط اندکی خشم سالم پس از پایانی تلخ در لیگ: «بعد از بازی با کومو ناراحت نبودم، بلکه غمگین بودم. در نیم‌فصل دوم، عملکردم مثل نیم‌فصل اول خوب نبود.» با ۱۴ گل و ۹ پاس گل در ۴۷ بازی، اما در سال ۲۰۲۵ تنها مقابل امپولی و پارما در لیگ گل زده. در عوض، در لیگ قهرمانان درخشان بود: دو گل برابر فاینورد و یک گل مقابل بارسلونا.
اکنون دوناروما مقابل اوست. «در هفته از بعضی‌ها مشورت می‌گیرم تا ببینم چطور می‌شود بهش گل زد.» مارکوس دو بار در شش بازی به پی‌اس‌جی گل زده، هر دو با گنگان و در جام‌های داخلی. برای علاقه‌مندان به فال و طالع، یادداشت‌برداری از این موارد شاید سودمند باشد.