رانیری پس از آچربی؛ ۱۰ روز و دو نه بزرگ به آتزوری!

خبرورزشی | طی تنها ده روز، تیم ملی ایتالیا با دو پاسخ منفی روبه‌رو شد—نخست از فرانچسکو آچربی، و سپس از کلودیو رانیری. در گذشته، رد دعوت به آتزوری امری نادر و حتی غیرقابل تصور بود؛ اما امروز، این اتفاق نه‌تنها ممکن است، بلکه تکرار هم می‌شود. این مقاله، پشت‌پرده‌ی این تصمیم‌ها را واکاوی می‌کند.

فرصتی برای بازگشت نمانده

دیگر حتی جایی برای «گرداندن گونه‌ی دیگر» هم نمانده. بعید است کسانی که این روزها به‌نوعی به پیراهن آبی پشت کرده‌اند، بار دیگر در فهرست تیم ملی دیده شوند. اما موضوع تنها درباره‌ی این نیست که چه کسی می‌رود یا نمی‌آید—مسئله عمیق‌تر است. دو نه‌ی بزرگ، از سوی دو چهره‌ی تأثیرگذار، ذهن‌ها را درگیر کرده است.
آچربی از سر ناراحتی شخصی کناره گرفت؛ رانیری در پی فشاری بیرونی عقب نشست. در مورد اول، ماجرا بیشتر شبیه قهر بود؛ در مورد دوم، شبیه قربانی شدن برای باشگاه. رانیری مسئولیت تصمیمش را پذیرفت، اما ردپای فریدکین‌ها—مالکین رم و کارفرمایان فعلی‌اش—در تغییر نظر او روشن است.

در سوی مقابل، تماس‌هایی که بین آچربی و اسپالتی رد و بدل شد، به‌جز این دو، هیچ‌کس دقیقاً از جزئیاتش خبر ندارد. اما آچربی گفت: «وقتی خواسته نمی‌شوم، نمی‌مانم.» اسپالتی اما با صراحت بیشتری سخن گفت: «او دیگر شایسته‌ی دعوت نیست.» و حالا، آینده‌ی آچربی در آتزوری عملاً پایان یافته است.

با اینکه در ماجرای رانیری خبری از منازعه شخصی نبود، اما تلخی‌اش برای گراوینا کمتر از مورد آچربی نبود. پروسه‌ی انتخاب او از مدت‌ها قبل آغاز شده بود؛ مربی‌ای که با امید، با اشتیاق و با چشمانی درخشان از رؤیای تیم ملی سخن می‌گفت. نیمکت آتزوری برای رانیری هدف نبود، رؤیا بود.

اما حتی رؤیا هم گاهی قربانی منافع می‌شود. باشگاه رم او را چهره‌ی کلیدی ثبات خود می‌دانست. فریدکین‌ها نگران بودند رفتن او معادل لرزش پایه‌های پروژه‌شان باشد. رانیری هم ترجیح داد تعهد باشگاهی‌اش را زیر سؤال نبرد.

پرسش اساسی این‌جاست: آیا تیم ملی ایتالیا دیگر آن‌قدر جذبه ندارد که حتی چهره‌هایی چون رانیری یا بازیکنانی مانند آچربی را در خود نگه دارد؟ در گذشته، افتخار ملی بر همه‌چیز اولویت داشت. اما امروز، حتی بازگشت به نیمکتی که روزگاری غایت آرزوی هر مربی بود، با تردید روبه‌رو است.

رانیری، به‌جای آنکه آخرین گام در مربی‌گری‌اش را روی صندلی آتزوری بردارد، ترجیح داد مشاور رم باقی بماند. و این تصمیم، حتی اگر قابل درک باشد، زنگ خطری‌ست برای آینده‌ی تیمی که زمانی مقدس‌ترین نهاد فوتبال ایتالیا محسوب می‌شد.