به گزارش خبرورزشی، کریستین کیوو، هنوز هم پای چپش برای تماشاگران یک لذت ناب است؛ کنترل‌های ظریف و پاس‌های ۳۰ متری که حتی از کنار آبپاش‌های زمین عبور می‌کنند و دقیقاً روی پای همکارش، آنجلو پالومبو، می‌نشینند؛ در حالی که استفانو راپتی، مربی بدنسازی، با فریاد، بازیکنان اینتر را به تلاش بیشتر وامی‌دارد.
تمام دنیای نراتزوری اینجا جمع است؛ جایی که معمولاً تاکتیک‌های تاچ‌داون تیم سیاتل سی‌هاکس تمرین می‌شود. کاترین رالف، مدیر شرکت اوکتری، هم کنار زمین ایستاده و نظاره‌گر است. اینتر تازه شکل گرفته و حالا در نخستین آزمون بزرگ خود قرار دارد. یک جلسه مسابقه‌ای در ماه ژوئن، بی‌شک غیرعادی است، اما پس از زهر خوردن در پایان بهار، تابستان را هم نمی‌توان خراب کرد. حداقل یک تساوی لازم است. تیم باید سطحش را بالاتر ببرد، چون ریور پلاته، حتی با خط میانی ناقصش، نه مونتری است و نه اوراوا رد دایموندز. کیوو باید نشانه‌هایی از پیشرفت ببیند؛ چراکه ۶.۹ میلیون یورو برای صعود به مرحله بعدی جام جهانی باشگاه‌ها در میان است، علاوه بر فرصتی برای رهایی از شبح شکست سنگین در مونیخ.
پیشرفت‌ها و انتخاب‌ها
دقیقاً به همین دلیل، مربی در این روزها از تیمش خواسته روی شدت بازی، سرعت و واکنش‌پذیری کار کنند. میل به مبارزه هیچ‌گاه زیر سؤال نبوده؛ شواهدش هم دو بازی قبلی است که اینتر توانست نتیجه را بازگرداند. اما آنچه کم است، سبکی و طراوت بدنی است. برق جسمی بازیکنان هنوز کافی نیست؛ البته تأثیر تغییر متد تمرینی با مربیان بدنسازی جدید کاملاً مشهود است، به خصوص برای تیمی که در گذشته از نظر بدنی مشکلات جدی داشت. حتی صحبت درباره آن دوران هم آزاردهنده است. کیوو هیچ بهانه‌ای نمی‌پذیرد. بازگشت به خانه، گزینه‌ای روی میز نیست؛ نه فقط برای حفظ آبروی تیم، بلکه به خاطر اهمیتی که مالکان باشگاه برای این رقابت قائل‌اند؛ رقابتی که حداقل از منظر دیده‌شدن در این بخش از دنیا، فرصتی بی‌نظیر است. افزون بر این، لائوتارو و هم‌تیمی‌هایش به پیروزی نیاز دارند؛ تنها دارویی که می‌تواند خاطره‌ی تلخ شکست ۵-۰ را پاک کند. مربی از تیمش خواسته «با خیال راحت» بازی کنند. کاپیتان این حرف را جدی گرفت و دیروز، صدای پلی‌لیست تمرینی را آن‌قدر زیاد کرد که از باشگاه تا زمین شنیده می‌شد. همه این‌ها خوب است، اما در نهایت پاسخ‌ها باید در زمین داده شود. دست‌کم سه پاسخ روشن و قاطع.
اول؛ محک زدن خط دفاع. اینتر به شکل نگران‌کننده‌ای به راحتی گل می‌خورد؛ هم مونتری و هم اوراوا روی اولین فرصتشان به گل رسیدند. ساختارهای تدافعی تغییر کرده؛ چه در نوع یارگیری و چه در پرس بالا، اما خط دفاع همیشه نقطه قوت این گروه بوده و باید دوباره به همان اعتبار بازگردد.
دوم؛ اطمینان از اینکه خط حمله همچنان راه‌حل‌های لازم را پیدا می‌کند. تا اینجای کار، لائوتارو نقش فرمانده را داشته و منتظر بازگشت تورام یا شاید درخشش پیترو اسپوزیتو است. اینتر روی مدل جدیدی از حمله کار می‌کند؛ اشغال متفاوت منطقه‌ی یک‌سوم دفاعی حریف، که شاید حتی روی بازار نقل‌وانتقالات هم تأثیر بگذارد. بله، آنژه-یوان بونی خواهد آمد؛ اما نتیجه برای امشب حیاتی است.
سوم؛ نقش کلیدی بارلا و مخیتاریان در خط میانی. کالان‌اوغلو به دلیل مصدومیت غایب است و این دو باید کاملاً صحنه را در منطقه‌ای از زمین که ریور بیشترین ضعف را دارد، در اختیار بگیرند؛ جایی که ریور سه بازیکن محروم دارد.
کیوو باید راه درست را انتخاب کند. هنوز تردیدهایی درباره سیستم وجود دارد: به احتمال زیاد، تیم با سیستم ۳-۵-۲ بازی را آغاز می‌کند، اما جایگاه مخیتاریان در جریان بازی می‌تواند تغییر کند و شکل تیم به ۳-۴-۱-۲ تبدیل شود. هدف، پرواز است؛ و خب، در سیاتل، شهری که بوئینگ در آن متولد شده، به‌طور نمادین، جای کاملاً مناسبی برای پرواز است.