به گزارش خبرورزشی، پدیده جوان ریورپلاته، وارث مسی، به مصاف ستاره اینتر میرود؛ کسی که تمام جامها را با تیم ملی فتح کرده است. دوازده سال فاصله سنی میان آنهاست و مسیر گلها از این دو میگذرد.
در خیابانهای سیاتل که پر شده از مردمی با پیراهن سفید و نوار مورب قرمز افسانهای و همچنین در مرکز تمرین سیهاکس، جایی که اینتر برای تقابل با ریور پلاته آماده میشود، آنقدر اسپانیایی با لهجه غلیظ آرژانتینی شنیده میشود که آدم تقریباً فراموش میکند اینجا هنوز خاک آمریکاست. با این حال، به نظر میرسد امریکایی ها کمکم به فوتبال علاقهمند میشوند؛ مخصوصاً حالا که جام جهانی به اینجا رسیده و تیمهای بزرگ اروپایی مقابل غولهای آمریکای جنوبی صفآرایی میکنند.
در تئوری، اروپاییها باید کیفیت و تجربه بیاورند و جنوبیها، ورزشگاهها را با سیلی از شور و اشتیاق رنگین کنند. این سومین مصاف نراتزوری با میلیونریوسهای بوئنوس آیرس در ورزشگاه لومن فیلد سیاتل است؛ دیداری که امشب با حمایت پرشور دستکم بیست هزار طرفدار آمده از آمریکای جنوبی برگزار خواهد شد. اما نه فقط روی سکوها، بلکه در زمین هم آرژانتینِ دیروز، امروز و فردا حضور دارد. لائوتارو مارتینز، کاپیتان نراتزوری که در دو بازی، دو گل به ثمر رسانده، در کشورش کارنامهای دارد که حتی مارادونا هم به آن دست نیافت: قهرمانی جام جهانی و دو کوپا آمریکا، آخرینش را با عنوان آقای گلی تابستان گذشته کسب کرد. برای او، که قلبش برای راسینگ میتپد، بازی امشب یک «کلاسیکوی» واقعی است؛ بهویژه که باید با همتیمی جدیدش در تیم ملی روبهرو شود. پسری که این روزها هم در آرژانتین و هم در اروپا نامش سر زبانهاست؛ فرانکو ماستانتوئنو، نوجوان ۱۷ ساله شگفتانگیزی که رئال مادرید پس از این تورنمنت، ۶۳ میلیون یورو برای جذبش پرداخت خواهد کرد. فرانکو در آخرین اردوی تیم ملی با «تورو» آشنا شد؛ هرچند لائوتارو به دلیل افت بدنی و روحی ناشی از کابوس موناکو، حتی یک دقیقه هم به میدان نرفت. ماستانتوئنو اما نخستین بازی ملیاش را انجام داد و آرامآرام آماده نشستن بر تخت پادشاهی است؛ همه معتقدند پیراهن شماره ۱۰ که از مارادونا به مسی رسیده، به زودی بر تن او خواهد نشست.
چه داستانی؛ دوازده سال آنها را از هم جدا میکند و در عین حال، مشکلات امروز دوباره آنها را به هم نزدیک کرده است. هر دو در جدول گروهشان ۴ امتیاز دارند؛ اما لائوتارو هنوز زوج محبوبش را در اختیار ندارد، چرا که مارکوس تورام همچنان به تمرین گروهی بازنگشته است. وضعیت اطراف ماستانتوئنو حتی ناامیدکنندهتر است؛ او باید عملاً نقش مهاجم مرکزی را ایفا کند چون خط میانی تیم به شدت آسیب دیده. ریور پس از تساوی با مونتری، سه بازیکن محروم دارد: انزو پرس، گالوپو و کاستانیو؛ موضوعی که احتمال تغییر سیستم به دفاع سه نفره را بالا برده است. گایاردو پیشتر این آرایش را در بازی رفت نیمهنهایی لیبرتادورس ۲۰۱۸ مقابل دشمن دیرینه، بوکا، به کار گرفت؛ جامی که او را به اسطوره هواداران ریور و کابوس سایرین بدل کرد. آن زمان، فرانکو هنوز حتی وارد مسیر افتخارآمیز باشگاه محبوبش نشده بود و در عوض یکی از بهترین تنیسبازان جوان آرژانتین به حساب میآمد، در حالی که لائوتارو تازه شش ماه بود به میلان آمده و با ایکاردی، دیگر آرژانتینی، برای تثبیت جایگاهش در ترکیب رقابت میکرد.
جامهای جهانی؛ امروز آمریکا میزبان جام جهانی باشگاههاست، فردا نوبت جام جهانی ملتها خواهد بود. در سال ۲۰۲۶، لائوتارو و ماستانتوئنو باید کنار هم از عنوان قهرمانی قطر دفاع کنند. لائوتارو یک سال فرصت دارد تا زنگارهای فصل گذشته را پاک کند و دوباره برای فتح لیگ قهرمانان تلاش کند. فرانکو اما پس از پایان دوران شاگردیاش در رئال مادرید، وارد این رقابتها خواهد شد. دیروز، برای اولین بار درباره این پرش سهگانه در دوران حرفهایاش صحبت کرد: «میخواهم ریور را با خاطرهای خوب ترک کنم، اما شیوهای که ژابی آلونسو با من صحبت کرد، فوقالعاده بود.» او از سیاتل، درباره یک هموطن دیگر هم حرف زد؛ بازیکنی که او نیز چپپا، خوشفکر و در همان پست ترکیبی ماستانتوئنو بازی میکند، اما در آغاز مسیر حرفهایاش چندان خوششانس نبوده است. گلی که به اوراوا زد، پایانی بود بر هشت ماه کابوس پس از پارگی رباط صلیبی برای والنتین کاربونی؛ بازیکنی که در ۱۷ سالگی برای آرژانتین بازی کرد تا هرگونه تلاش برای ملیپوش کردنش توسط ایتالیا را ناکام بگذارد. او گفت: «در لانوس به دنیا آمدم، هوادار ریور نیستم، فقط اینتر را دوست دارم… برادرم فرانکو در ریور بازی کرده و به من مشاوره داده…» والنتین پیش از تمرین این حرفها را زد.
او بدش نمیآید حتی به عنوان هافبک میانی بازی کند تا شانس بیشتری در اینتر پیدا کند، اما فعلاً صحبتی از آینده نمیکند؛ فقط آرزو دارد به زودی بتواند پیراهن آلبیسلسته را همراه با لائوتارو، مسی و حتی ماستانتوئنو بر تن کند.