به گزارش خبرورزشی، در تابستانی که سکوت، بیشتر از هر چیز، بر فضای یوونتوس سایه انداخته بود، تنها یک چهره لازم بود تا این یخ را بشکند؛ «آیس‌من»...
جاناتان دیوید، مهاجم کانادایی، با ورودش به تورین نه فقط یک قرارداد، بلکه موجی از امید و هیجان را به هواداران بانوی پیر هدیه کرد؛ هوادارانی که چشم‌انتظار یک فصل متفاوت‌اند، فصلی با گل‌های بیشتر و سکوت‌های کمتر.
بازگشت شور به تورین
در ویدیوی معرفی‌اش، آن حرکت کوچک اما پرمعنا ـ گذاشتن دست راست بر آرم باشگاه روی سینه ـ همه‌چیز را گفت. این پیراهن، این حرف J، از حالا بخشی از روزمرگی دیوید خواهد بود. مسیری طولانی و پرفرازونشیب را طی کرده تا به این نقطه برسد: از بروکلین تا کانادا، از بلژیک تا فرانسه، و حالا ایتالیا؛ خانه جدید او.
نخستین روز، اولین لبخندها
صبح حوالی ساعت ۱۱، هواپیمای او در ایتالیا فرود آمد. هواداران، پیشاپیش در برابر مرکز پزشکی J Medical گرد آمده بودند. امضاهای اول، عکس‌ها، دست‌تکانی گرم؛ و سپس معاینات پزشکی و اعلام رسمی در ساعات پایانی روز، پس از شامی در رستورانی که زمانی «کازا رونالدو» نام داشت. دیوید گفت: «نشستن اینجا برایم افتخار است. وقتی بچه بودم، یوونتوس را یکی از ۱۰ تیم برتر دنیا می‌دانستم.»
کارنامه‌ای درخشان، مأموریتی روشن
۷۷ گل طی سه فصل؛ آماری که خودش گویای همه‌چیز است. یووه برای جذب او هزینه‌ای در قالب دستمزد سالانه ۶ میلیون یورو (به‌علاوه پاداش‌ها) و ۱۲.۵ میلیون یورو در قالب اقساط جانبی در نظر گرفته است. اما مأموریت؟ مشخص و بی‌ابهام: گل‌زنی.
خود دیوید می‌گوید: «من عاشق گل‌زدنم. دوست دارم بازی را در اختیار داشته باشم، فضا پیدا کنم و درست در لحظه مناسب، سر جای مناسب باشم.» در سیستم تاکتیکی تودور، انعطاف‌پذیری او مزیتی مهم است: چه در نقش مهاجم اصلی، چه به‌عنوان مهاجم دوم.
چالش، نه ثروت
مهم‌تر از همه، دیوید چالش را به پول ترجیح داد. پیشنهاد سنگین ۷۵ میلیون یورویی القادسیه را رد کرد، در حالی که می‌توانست تنها در سه سال، ۱۰۵ میلیون یورو دریافت کند. اما پاسخ او روشن بود: من آمده‌ام برای جنگیدن، نه فقط امضا زدن.
در جهانی که پول حرف اول را می‌زند، گاهی یک تصمیم ساده؛ یک «نه» قاطع، ارزشمندترین داستان را می‌سازد. جاناتان دیوید این داستان را از امروز در تورین آغاز کرده، با پیراهن سیاه‌وسفید، با قلبی پر از اشتیاق و با ذهنی متمرکز بر پیروزی.