خبرورزشی | ناکامی در رولان گاروس انگیزه‌ای شد برای بازگشت، با قدرتی بیشتر. اما مسیر این بازگشت پر از پیشامدهای غیرمنتظره بود. در ورودی زمین مرکزی ویمبلدون، هر بازیکن لحظه‌ای مکث می‌کند و نگاهی به دیوار می‌اندازد. آنجا بیتی از شعر رودیارد کیپلینگ نوشته شده: «اگر بتوانی با پیروزی و شکست روبه‌رو شوی و با این دو فریبکار یکسان رفتار کنی…»
«اگر»؛ واژه‌ای کلیدی برای یانیک سینر در این روزها. واژه‌ای که حتی پس از پیروزی در نیمه‌نهایی مقابل نواک جوکوویچ هم تکرار کرد: «اگر هنوز به فینال رولان گاروس فکر می‌کردم، الان اینجا، در فینال ویمبلدون، نبودم.»
پاسخی ساده به سوالی پیچیده. زیرا فقط کمی بیش از یک ماه پیش، در هشتم ژوئن، سینر در فینال رولان گاروس شکست خورد. در جدالی پنج‌ساعته و پنج‌ستی با کارلوس آلکاراز، سه امتیاز بازی را از دست داد و تلخ‌ترین ناکامی دوران حرفه‌ای‌اش رقم خورد. دارن کیهیل، مربی‌اش، می‌گوید: «بعد از شکست، یانیک بیست دقیقه تنها در رختکن نشست. همه‌ی ما او را در آغوش گرفتیم و گفتیم به خاطر تلاشی که کرد به او افتخار می‌کنیم. گریه کرد. آن شب، حتی ساعت‌ها بعد، هنوز نتوانسته بود آن شکست را بپذیرد. و شاید هیچ‌وقت نتواند.»
اما در تنیس، شکست بخشی از مسیر است. سینر بعد از پاریس، چند روزی را در زادگاهش در کوهستان، کنار خانواده گذراند تا زخم را التیام دهد. سپس دوباره وارد زمین شد. ابتدا در مونت‌کارلو برای تمرین، سپس به آلمان – هاله – جایی که تنها ۹ روز پس از فینال پاریس دوباره مسابقه داد. اما آنجا هم با دومین شوک روبه‌رو شد: در دور دوم، در سه ست از الکساندر بوبلیک شکست خورد. فشاری روی فشار، در سالی که پیش‌تر هم با محرومیت سه‌ماهه به خاطر پرونده کلستبول همراه بود.
سینر گفت: «الان به چند روز استراحت نیاز دارم قبل از ویمبلدون. یک هفته فرصت داریم برای آماده‌سازی در لندن. کمی آرامش، برایم مفید خواهد بود.» و طبق برنامه همیشگی‌اش پیش رفت: تیمی محافظ، تمرین برای اصلاح اشتباهات، و بازگشت به جایی که مهم است – داخل زمین.
بیست‌وسه روز پس از فینال پاریس و دوازده روز پس از ناکامی در هاله، سینر وارد ویمبلدون شد. تنها گرند اسلمی که هرگز در آن به فینال نرسیده بود. چمن – سخت‌ترین سطح – جایی که رؤیای فتحش در دل هر تنیس‌باز زنده است. و آگاهی از اینکه شاید دوباره در فینال، همان رقیب همیشگی مقابلش قرار گیرد: آلکاراز.
اما موانع تازه‌ای هم ظاهر شدند. ابتدا خبر جدایی از مربی بدنسازی، مارکو پانیچی، و فیزیوتراپیست، اولیسس بادیو؛ درست پیش از شروع مسابقات. سپس، بازی مرحله یک‌هشتم مقابل گریگور دیمیتروف. آغازش با آسیب به آرنج در همان گیم اول، و از دست دادن تنها دو ستی که در کل تورنمنت واگذار کرد. اما در نهایت، کنار کشیدن ناگهانی دیمیتروف به دلیل مصدومیت.
سینر بعد از بازی گفت: «این را پیروزی نمی‌دانم.» لحنی متاثر، برای مسابقه‌ای که کیفیت بازی‌اش را زیر سوال برده بود. اما او ادامه داد. با آرامش کسی که شماره یک جهان را یدک می‌کشد، و با همان قدرت، دوباره خود را به فینال رساند. در برابر همان رقیب، در همان موقعیت، تنها یک ماه پس از دردناک‌ترین شکست زندگی‌اش.