به گزارش خبرورزشی، باشگاه کومو، تحت مالکیت خانواده‌ی هارتونو از اندونزی، به یکی از پدیده‌های بزرگ بازار نقل‌وانتقالات تابستانی ۲۰۲۴ بدل شده است.
طبق داده‌های سایت Transfermarkt، این باشگاه با صرف ۱۱۲ میلیون یورو در جایگاه هفتم پرخرج‌ترین تیم‌های جهان قرار گرفته—رتبه‌ای شگفت‌انگیز برای تیمی که در فصل گذشته سری A، به‌طور میانگین تنها ۱۰ هزار تماشاگر را در ورزشگاه سینیگالیا جذب کرده بود. این سرمایه‌گذاری عمدتاً صرف جذب پنج بازیکن جدید (باتورینا، خسوس رودریگز، آدای، کوهن و پرونه) و بازخرید سه بازیکن قرضی (واله، فن‌در بریمپت و فلیپه جک) شده است. به‌عبارتی، برای هر هوادار حاضر در سینیگالیا، بیش از ۱۰٬۶۰۰ یورو هزینه شده—رقمی که کومو را در صدر جدول جهانی نسبت «هزینه به ازای تماشاگر» قرار می‌دهد.
برای درک بهتر ابعاد این سرمایه‌گذاری، کافی است نگاهی به باشگاه‌هایی همچون آتالانتا بیندازیم: تیمی با میانگین تماشاگر دو برابر کومو، اما با هزینه‌ای بسیار پایین‌تر. حتی باشگاه‌هایی چون لیورپول و چلسی که در همین تابستان مبالغی بالغ بر ۲۰۰ میلیون یورو خرج کرده‌اند، از نظر شاخص «هزینه به ازای هوادار» پایین‌تر از کومو ایستاده‌اند. در اروپا، تنها ساندرلند (تازه‌وارد لیگ برتر انگلیس) با هزینه‌ای ۱۱۵ میلیون یورویی به کومو نزدیک است. در فرانسه، فقط موناکو—باشگاهی با پایگاه هواداری اندک اما سرمایه‌گذاری بالا—رقمی مشابه را ثبت کرده است.
مدیریت کومو، به‌ویژه زیر نظر سسک فابرگاس، با الهام از مدل توسعه‌یافته آتالانتا حرکت می‌کند: ترکیبی از سرمایه‌گذاری در بازیکن‌سازی و زیرساخت‌های مدرن. بازسازی ورزشگاه سینیگالیا، با طراحی شرکت مشهور *Populous*، گامی بلند در همین مسیر است. جالب آن‌که این پروژه به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی شده که هواداران بتوانند در طول عملیات عمرانی نیز در ورزشگاه حضور داشته باشند—راه‌حلی هوشمندانه برای حفظ هویت و ارتباط با جامعه محلی.
از نظر میانگین تماشاگر، کومو در فصل گذشته در رتبه ماقبل آخر قرار داشت—تنها بالاتر از ونتزیا، تیمی که به دسته پایین‌تر سقوط کرد. حتی باشگاه‌هایی چون امپولی، مونتسا یا لچه، جمعیت بیشتری را به استادیوم می‌کشاندند. با این حال، کومو فصل را در جایگاه دهم به پایان رساند—در آستانه‌ی جمع مدعیان. در حالی‌که سه تیم تازه‌وارد به سری A (ساسولو، پیزا و کرمونه‌زه) روی‌هم‌رفته تنها ۱۳ میلیون یورو خرج کرده‌اند، کومو به‌تنهایی بیش از ده برابر این رقم را در بازار هزینه کرده است. این فاصله‌ی عظیم، نه تنها گواهی بر جاه‌طلبی باشگاه، بلکه نشانه‌ای از افق‌نگری ساختاری است؛ برنامه‌ای که فراتر از بقا در لیگ، به دنبال تثبیت جایگاهی بلندمدت در میان بزرگان فوتبال ایتالیاست.