ایران درست مثل دو سال قبل در تورنمنت کافا در بازی اول، باید مقابل افغانستان به میدان می‌رفت. ما دو سال قبل ۶-۱ این حریف را بردیم اما این بار گل اول را دریافت کردیم و بازی ۳-۱ تمام شد. گل‌های زده ما به نسبت دو سال قبل نصف شد و نیمه اول را هم ۲-۱ به رختکن رفتیم، در حالی که دو سال پیش نیمه اول ۴-۰ به نفع ما بود!
بعد از بازی، امیر قلعه نویی همان حرف‌هایی را زد که همیشه در این سال‌ها از زبان او و سایر مربیان باشگاهی و ملی و مدیران فوتبال شنیده بودیم. حرف‌هایی که اولین بار «علی پروین» در مهرماه ۱۳۶۹ بعد از موفقیت در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن و کسب مدال طلا بر زبان آورده بود و اسناد آن به صورت مکتوب موجود است.
آن روز علی پروین گفت: «همه آسیا به شدت کار می‌کنند و هر روز پیشرفت دارند. دیگر در آسیا تیم ضعیف وجود ندارد و همه رقبا انگار سوار ماشین بنز شده‌اند و با سرعت به جلو می‌روند. اما فوتبال ما سوار یک موتور گازی شده و دلخوش به نتایج گذشته و فاصله‌ایست که قبلاً با بقیه رقبا در قاره کهن داشت» توجه کنید که سرمربی وقت تیم ملی، پس از افتخار بزرگ و قهرمانی قاره این حرف را زد نه بعد ناکامی برابر تیم های کوچک!
الان ۳۶ سال از آن حرف‌ها گذشته و هنوز امیر قلعه نویی –و سایر مربیان ایرانی در رده های ملی و باشگاهی پس از ناکامی در هر میدان-عیناً همان جملات را تکرار می‌کند! اما یک نفر نیست که پاسخ این سوال را بدهد که؛ «بسیار خوب! همه دارند کار می‌کنند و همه پیشرفت کرده‌اند و دیگر تیم ضعیف نداریم. چرا ما هیچ کاری نمی‌کنیم؟ چرا ما پیشرفت نمی‌کنیم؟ پیشرفت به کنار، چرا حتی درجا هم نمی‌زنیم؟ چرا مدام عقب می‌رویم؟»
این در حالیست که هر سال به رقم قرارداد مربیان و بازیکنان ما افزوده شده و تیم ملی به نسبت آن زمان تدارکات بسیار بهتری دارد. لااقل در حرف و در کلام و روی کاغذ، «فوتبال حرفه‌ای» داریم! از مدیران و مربیان تا بازیکنان و داوران، همه ادعای حرفه ای دارند و دستمزد حرفه ای می گیرند، وقتی حرفه و شغل شما همین باشد، باید هر روز کار کنید و جلو بروید. سوال اینجاست که چرا جلو نمی‌رویم؟
کاش روزی کسی پیدا شود و به این سوال جواب دهد!
اینجا را بخوانید: ایران – افغانستان؛ تقابل میلیاردرها با پابرهنه‌ها/ کاش دیگر به خودمان نگوییم «حرفه ای»!