چند ماه پیش از نخستین بازی لبران جیمز در NBA، مایکل جردن نسبت به توانایی او برای سلطه در لیگ تردید نشان داد و گفت: «فکر می‌کنم او فعلاً بازیکنی متوسط در لیگ باشد، با این پتانسیل که به ستاره‌ای بزرگ بدل شود. مقایسه‌اش با تریسی مک‌گریدی یا کوبی برایانت در این مقطع منصفانه نیست.»
پاسخ جیمز ۱۹ ساله اما نشانه‌ای از بلوغ و پختگی داشت: «مایکل جردن بهترین بازیکن تاریخ است. اگر کسی در دنیا حق داشته باشد دیگران را نقد کند، اوست. من هرگز از انتقادهای جردن ناراحت نمی‌شوم. مایکل جردن مثل پدر است؛ اگر چیزی بگوید، همه بازیکنان، مربیان و رسانه‌ها باید به آن گوش کنند.»
هرچند جردن در آن زمان حاضر نبود به ستایش زودهنگام از جیمز بپردازد، اما در پشت صحنه از نفوذ خود برای کاهش فشار رسانه‌ای بر این ستاره جوان استفاده می‌کرد. مایکل ویل‌بون، کارشناس باسابقه NBA، فاش کرده است: «بارها پیش آمد که جردن تماس گرفت و گفت: "دست از سر لبران بردارید. بگذارید این بچه مسیرش را برود." او نمی‌خواست انتقادهای بی‌مورد شدت بگیرد.»
لبران خیلی زود ثابت کرد که فراتر از یک پدیده تبلیغاتی است؛ تنها چهار سال پس از ورودش به NBA، کلیولند کاوالیرز را به فینال رساند و دو سال بعد نخستین جایزه MVP (ارزشمندترین بازیکن لیگ) را به دست آورد. امروز، در فصل بیست‌وسوم حضورش، فوق‌ستاره لس‌آنجلس لیکرز همچنان با ثباتی کم‌نظیر در اوج قرار دارد.
اگرچه جدال بر سر عنوان «بهترین بازیکن تاریخ» میان هواداران جیمز و جردن همچنان ادامه دارد، اما رابطه این دو اسطوره همواره بر پایه احترام متقابل استوار بوده است. حتی اگر دوستی نزدیکی مشابه رابطه جردن و کوبی برایانت شکل نگرفته باشد، میراث لبران و جردن برای همیشه در تاریخ بسکتبال به هم گره خورده است.