سال ۱۳۷۲ علی پروین سرمربی وقت تیم ملی در حال آماده شدن برای دیدارهای مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴ بود. در آن روزگار تیم‌های باشگاهی اروپایی مثل واشاش مجارستان، گراس هاپرز سوئیس، گرمیو برزیل و ... به ایران می‌آمدند و گاهی با پرسپولیس و استقلال بازی می‌کردند. وقتی قرار شد مسابقات کشورهای اکو به میزبانی تهران برگزار شود منتقدان گفتند که این تیم‌ها که بیشترشان در نتیجه فروپاشی شوری سابق شکل گرفته بودند نمی‌توانند ایران را محک بزنند، ولی سرانجام هفت تیم ایران، پاکستان، آذربایجان، تاجیکستان، قرقیزستان، قزاقستان و ترکمنستان در دو گروه به مصاف هم رفتند.
ایران در نیمه‌نهایی با تک گل علی اصغر مدیرروستا تاجیکستان را شکست داد و به فینال رفت و آنجا هم با یک گل از ترکمنستان عقب افتادیم اما به لطف پنالتی مجید نامجومطلق و گل اصغر مدیرروستا بردیم و قهرمان شدیم.
مسابقاتی که با قهرمانی ایران تمام شد اما مهمترین نکته‌اش فرصت دیده شدن و معرفی بازیکنانی شد که بعدها در رقم زدن صفحات پرافتخار فوتبال ایران نقش کلیدی ایفا کردند. علی دایی، کریم باقری، یحیی گل‌محمدی، افشین پیروانی و سیروس دین‌محمدی نخستین تجربه‌های پوشیدن پیراهن تیم ملی را اینجا به دست آوردند. چیزی شبیه مسابقات کافا که این روزها زیر ذره‌بین قرار گرفته شده.
تیم ملی حالا باید در دیدار فینال مقابل ازبکستانی قرار بگیرد که نسبت به سال‌های گذشته جهش خوبی در همه رده‌ها داشته و حالا در جام جهانی ۲۰۲۶ هم حاضر است. آنها هیچوقت لقمه چرب و راحتی نبوده‌اند، شاید کلیشه‌ای به نظر برسد اما همان اصطلاح «چغر بد بدن» شاید توصیف‌کننده تیمی باشد که بارها مقابل ما سخت‌جانی کرده است.
در تقابل‌های رودرو کفه ترازو به سود ایران است اما آنها همیشه حریفی محترم و سختکوش هستند، به ویژه وقتی در خانه بازی می‌کنند و از تمام ابزارها برای برتری بهره می‌گیرند، آخرین کافا را به ایران واگذار کردند و حالا قصد دارند در آسیای میانه نشان بدهند که حکمرانی فوتبال ایران بر این تورنمنت در تمام رده‌های فوتبال و فوتسال بانوان و آقایان یک‌جا باید متوقف شود.
دیدار مقابل ازبکستان که سرمست از صعود به جام جهانی است برای هر دو کشور اهمیت دارد، این یک مسابقه دوستانه نیست، فینال کافاست و در تاریخ مسابقات می‌ماند. بعدها حواشی از یاد می‌رود و نتیجه می‌ماند، به همین خاطر لازم است ملی‌پوشان با تمام وجود برای دفاع از فوتبال ایران و البته پیراهنی که به تن دارند بجنگند، جایی برای اشتباه نیست و کسی حق ندارد بعد از مسابقه بگوید «هیچکس ۱۰۰ خودش را وسط نگذاشت»! تا پای جان برای ایران بجنگید که این مردم سزاوار شادی هستند.
بیشتر بخوانید: هشدار به تیم ملی در آستانه فینال؛ منتظر تکرار وقایع بازی با تاجیکستان برابر ازبکستان باشید!
