اگرچه کادرفنی تیم ملی تا امروز نشان داده که چندان علاقه‌ای به تعامل با کارشناسان و رسیدگی به انتقادات ندارد، اما باز وظیفه ما رسانه‌ها این است که مشکلات را ببینیم و بگوییم. شاید روزی بالاخره گوش شنوایی پیدا و اراده ای برای حل مشکلات به وجود آمد!
تیم ملی در کافا از افغانستان و تاجیکستان و ازبکستان گل خورد. اخراجی داد و با وجود امتحان کردن ترکیب‌های گوناگون در خط دفاعی، مشکلات ساختاری دفاع تیمی ما کماکان پابرجا بود. در دقیقه ۱۲۰ بازی فینال دوباره از ناحیه همین مشکلات تکراری گل خوردیم و باختیم.
کافیست یک بار دیگر به صحنه آهسته گل ازبکستان نگاه کنید. ۸ بازیکن سفید پوش در دو آرایش خطی چهار نفره، موازی با یکدیگر روی خط محوطه ۶ قدم و بین نقطه پنالتی و خط محوطه جریمه، ایستاده‌اند و هیچکس کاری با آن دو بازیکن آبی‌پوش که درست روی نقطه پنالتی -بین این دو خط- جاگیری کرده‌اند، ندارد!
البته که بعد از ۱۲۰ دقیقه بازی ۱۰ نفره، بازیکنان خسته شده و ممکن است در یک لحظه تمرکز کافی را نداشته و اشتباه کنند. اما وقتی یک شکل مشخص از گل خوردن، مدام در شرایط مختلف و برابر حریفان متفاوت تکرار می‌شود، دیگر داستان ربطی به قدرت حریف یا شرایط این مسابقه خاص و ۱۰ نفره بودن ندارد.
در تیم ملی ما انگار هرگز در تمرینات و آنالیزهای قبل از بازی وظیفه مشخصی برای مدافعان و هافبک‌ها -هنگام ضربات ایستگاهی- تعیین نمی‌شود. به زبان ساده هیچکس نمی‌داند با چه کسی باید یارگیری کند و دیدیم که در همین مسابقه، علیجانوف چطور به راحتی و بدون هیچ گونه فشار و مراقبی ضربه سر زد.
اگر فرض بگیریم ابوالفضل جلالی اولین اشتباه را کرد که روی پای بازیکن ارسال کننده نرفت، اشتباهات دیگر از تمام بازیکنان نیمه دفاعی بود که هیچ یار مشخصی برای مهار نداشتند و نتیجه اینکه آن دو بازیکن، خیلی راحت آزادانه در محوطه جریمه ما حضور داشته و ضربه نهایی را زدند.
کادر فنی تیم ملی این صحنه را از جام ملت‌های ۲۰۲۳ آسیا تا امروز، بارها و بارها دیده و با وجود امتحان کردن زوج‌های مختلف در قلب دفاع و مدافعان کناری گوناگون، هنوز موفق به حل مشکل نشده است. با تکرار یک مساله، دیگر نمی توان گفت اشتباه از بازیکن است. این مربیان هستند که وظایف بازیکنان را به آنها -به خصوص در باکس خودمان- گوشزد نکرده‌اند.
اینجا را بخوانید: حمله فوتبال به ادبیات؛ لعنت بر این «مدیریت کردن»!