تیم ملی در کافا باخت و باز هم اشتباهات وحشتناک دفاعی و مشکلات فرهنگی که بازیکنان و مربیان ما با مسئله داوری دارند، تکرار شد. رقبا کار کردند و لحظه به لحظه جلوتر می‌روند و ما هنوز خواب ۵۰ سال قبل و آقایی بر فوتبال آسیا را می‌بینیم.
حالا تیم ملی باخته و طبعاً خیلی حرف‌ها زده خواهد شد اما تاثیری در واقعیت ندارد. واقعیت این است که ما باید نقاط مثبت تیم خود را ببینیم و آنها را تقویت کنیم و با انبوه نقاط منفی و مشکلات روبرو شده و نه در شعار و کلام، بلکه در عمل نسبت به رفع آن بکوشیم.
واقعیت این بود که تیم ملی ما بیش از ۱۲۰ دقیقه -اگر وقت‌های تلف شده هر چهار نیمه این بازی را در نظر بگیریم- ۱۰ نفره مقابل ازبکستان در خانه حریف مقاومت کرد تا به همه آسیا ثابت کند فاصله فوتبال ایران با ازبکستان، همین است که می‌بینید. بهانه های مرسوم در فوتبال که بقیه پول کلان می دهند و ما زیرساخت نداریم و ... را فراموش کنید، همین حرف ها و فکر کردن به توجیه باخت، بزرگترین آفت فوتبال ماست.
تیم ما نتیجه و جام را باخت، اما نه به ازبکستان! بلکه به مشکلات فنی خود، به مشکلات فرهنگی خود، برای جلوگیری از تکرار این شکست باید اول این مشکلات را شناسایی و آنها را برطرف کنیم. بدون فکر کردن به داوری و دنبال بهانه بودن! تفکر بازنده، خطرناک تر از ازبکستان و هر حریفی است، توهم توطئه علاجی ندارد اما می توان آنقدر کار کرد و قوی شد که از خود توطئه کاری برنیاید.
دیداری بسیار سخت مقابل رقیب همیشگی این سالها که حالا به جام جهانی هم رسیده و اعتماد به نفسی بیش از همیشه برای شکستن طلسم شکست ناپذیری ایران در تاشکند داشت. طلسم دقیقه ۱۲۰ شکست اما با اشتباه ما در یارگیری نه قدرت ارسال و سرزنی حریف، اورونوف خوب بود اما موفقیت دریبل هایش بیشتر بخاطر سردرگمی دفاع تیمی ما بود.
ما که قبل بازی مدام از ناحیه داوری ابراز نگرانی کردیم اما یک تمرین در شرایط ده نفره نداشتیم! ما که در لحظات سخت فقط همان نسخه همیشگی توسل به بازیکنان بزرگ را داشتیم و هرگز به فردای نبودن طارمی یا ناآماده بودن جهانبخش فکر نمی کنیم. حتی بازی های معمولی را هم خرج نام ها می کنیم و در چنین لحظاتی، دستمان خالی می ماند.
اگر یک مسابقه را به توانایی‌های حریف ببازیم، اگرچه تلخ اما از آن درس می‌گیریم و خود را قوی‌تر می‌کنیم. اما شکست وقتی تلخ تر و دردناک تر است که به خودمان ببازیم نه حریف! اشتباه همیشه در هر کار انسانی هست اما ما باید آنقدر قوی باشیم که به صرف یک یا دو اشتباه داور یا بازیکن و مربی، آسیب نبینیم. ما که همیشه ایرادات را در دیگران می بینیم و سهمی برای خودمان قایل نیستیم!
برخی می گویند در آستانه بازی، وقت انتقاد نیست. بعد بازی هم که کرکره را پایین می کشیم و می رویم خانه مان! پس کی باید بررسی کرد؟ کی باید ایرادات را پذیرفت تا جلوی تکرار یک اشتباه را بگیریم نه اینکه دوباره از یک سوراخ گزیده شویم؟ ما باید بازیکنانمان را آماده تقابل با هر اتفاقی کنیم و آنها بدانند آنقدر قوی هستند که حتی ده نفره و با فرض اشتباه داوری هم می توانند قهرمان شوند.
اینجا را بخوانید: فرهنگ بازندگی و بازندگی فرهنگی، کاش فوتبال هم یک «بنا» داشت!