از همان روزی که خبر حذف کشتی از مسابقات المپیک تابستانی رسانه‌ای شد، مشخص بود که این رشته تاریخی و کهن با شیوه قدیمی امکان ادامه حیات نخواهد داشت. پس یک خانه تکانی بزرگ در راس تصمیم گیری این رشته ایجاد شد. مدیران قدیمی که هر کدام دهه‌ها در فیلای سابق سمت داشتند، رفتند و مدیران جدید و جوان با افکار نو آمدند.
فقط اسم اتحادیه جهانی جانشین فیلا نشد، پس از چند سال آزمون و خطا که مدام اوزان کشتی قوانین و شیوه امتیاز دهی تغییر می‌کرد، کشتی به یک ثبات رسید و حالا می‌بینیم که در سال‌های اخیر چقدر شکل و شمایل این رشته ورزشی تغییر کرده است.
کشتی قدیم فقط هل دادن بود و اخطار و در آن ناداوری بیداد می‌کرد اما در کشتی مدرن، هر خاک ۲ امتیاز داشت و فاصله ۸ امتیازی در فرنگی و ۱۰ امتیازی در آزاد -به عنوان ضربه فنی- کشتی‌گیران را وادار می‌کرد حمله کنند و فن بزنند.
بیشتر بخوانید: اول قهرمان المپیک، بعد قهرمان جهان! قهرمانی در مسیر معکوس!
فن‌های ۵ امتیازی برای به پل زدن از بالا، کار خودش را کرد و نتیجه این تغییرات قوانینف جذب اسپانسرهای تلویزیونی برای کشتی شد. حالا دیگر دنیا کشتی را هم مثل بوکس یا تنیس نگاه می‌کرد و به جایی رسیدیم که کشتی هم باید یک ستاره جهانی می‌داشت.
ستاره‌ای که اسپانسرها به خاطرش پول بدهند. اتحادیه جهانی بتواند از نام و عکس او در پوسترها استفاده و نوجوانان را تشویق به این رشته ورزشی کند. این ستاره از روی تعداد مدال یا اسم و رسم انتخاب نمی‌شد، از روی سبک کشتی و شجاعت او روی تشک انتخاب شد. کشتی گیری که منتظر قرعه و فرصت نباشد، حریفان را در یک دقیقه با کلکسیون فن ضربه کند!
و برای سال‌ها «حسن یزدانی» قهرمان بی‌مثال کشور ما این ستاره دنیا بود. دیدیم که در سال‌های اخیر با پیدا شدن دیوید تیلور به عنوان رقیبی برای پادشاه کشتی جهان (لقب حسن یزدانی) اتحادیه جهانی چقدر بر طبل این تقابل می‌کوبید و این دو قهرمان را قبل و بعد از مسابقات به کنفرانس مطبوعاتی می‌برد!
از هر فرصتی برای یادآوری این رقابت استفاده و حتی مسیر قرعه کشی را هم بر اساس رنکینگ، جوری تعریف کردند که این کشتی بماند برای فینال! و تا سال‌ها این افتخار برای ما بود که قهرمانی داریم که دنیا را به کشتی ترغیب و دعوت می‌کند.
اما هر قهرمان پایانی دارد و روزی بازنشسته خواهد شد. همه امیدواریم حسن یزدانی سال بعد برگشته و تا المپیک، ۳ مدال دیگر هم بگیرد اما امسال که غایب بود، اتحادیه جهانی تمام سال ۲۰۲۵ میلادی را در جستجوی چهره‌ای بود که بتواند او را جانشین حسن یزدانی به عنوان سمبل و نماد کشتی کند و چه خوشبختیم ما در دریای بیکران استعداد ایرانی، که این جانشین هم یک ایرانی است.
سعید اسماعیلی در ۶۷ کیلوگرم فرنگی، همانی است که دنیا می‌خواهد! یک جوان جنگنده و شجاع که کاری به اسم و رسم حریفان و مدال‌هایشان ندارد. از ثانیه اول به دنبال فن است و هرگز پا پس نمی‌کشد. همه رقبا را در همان سه دقیقه اول شکست می‌دهد و از دل هر کشتی او می‌توان آرمی برای مسابقات با استفاده از زیبایی یک فن انتخاب کرد!
ما خیالمان راحت است که سعید اسماعیلی حالا فقط ۲۲ سال دارد و به راحتی تا یک دهه دیگر سمبل و نماد کشتی جهان و البته قهرمان پرافتخار ایران خواهد ماند.