پرسپولیس به عنوان پرافتخارترین و محبوب‌ترین تیم فوتبال ایران چطور به این درجه و جایگاه رسید؟ اگر به پاسخ این سوال ساده فکر کنید، ریشه بسیاری از مشکلات تیم فعلی نیز نمایان می‌شود.
پرسپولیس محبوبیت و شهرت خود را تنها از راه گلزنی و برتری در همان دقایق اولیه مقابل رقبا به دست آورد. در سالهای ۵۰ و ۶۰ شمسی پرسپولیس همیشه تا دقیقه ۲۰ یا ۲۵ دو یا سه گل از هر حریفی پیش می‌افتاد و به اتکای همین برتری روانی، جام‌ها را درو میکرد.
در دهه ۹۰ پرسپولیس ۵ بار متوالی قهرمان لیگ برتر شد و این قهرمانی‌ها با پیروزی‌های حداقلی به دست آمد، اما خود برانکو و یحیی گل محمدی نیز اعتراف می‌کنند که نام و اعتبار پرسپولیس چقدر به آنها در این مسیر کمک کرده است.
اینجا را بخوانید: یک مغز آلمانی گیر یک دل ایرانی؛ هاشمیان در برزخ سنتی یا مدرن!
حقیقت این است که در هر رشته ورزشی، قهرمانان بزرگ و صاحبان اسم و رسم یک برتری نسبت به رقیب در همان شروع مسابقه دارند و آن هم برتری روانی است. ترسی که اسم و اعتبار آنها در حریف ایجاد می‌کند، باعث افزایش امکان خطا و اشتباه در رقیب شده و آنها می‌توانند جلو بیفتند.
در مقابل تیمها یا ورزشکاران دیگر نیز برابر تیمهای بزرگ و قهرمانان صاحب نام انگیزه درخشش و به قول ورزشی‌ها اسم درآوردن دارند اما اعتماد به نفس تیم بزرگ مانع سختی برای آنهاست.
حالا نگاه کنید به پرسپولیس فعلی که چون مهمترین سلاح و ابزارش که همان گلزنی در دقایق اولیه بازی است را از دست داده، هرچه از زمان مسابقه می‌گذرد دیگر نمی‌تواند به گل برسد.
این پرسپولیس در ۵ بازی چهار گل زده، سه گل خورده و یک مساوی بدون گل دارد، ۴ مساوی و فقط یک برد و از همه بدتر؛ فقط دو بار در نیمه اول به گل رسیده، هر دو بار توسط علی علیپور مقابل سپاهان و فولاد در اواخر نیمه اول!
در حقیقت تیمها وقتی تا دقیقه ۲۰ حملات پرسپولیس را مهار می‌کنند، ترس آنها از پرسپولیس ریخته و به این باور می‌رسند که حتی می‌توانند این تیم را شکست دهند و نتیجه همینی می‌شود که الان می‌بینیم!
