تیم ملی ایران این روزها در یکی از مبهم‌ترین و ناامیدکننده‌ترین دوره‌های خود به سر می‌برد؛ نه خوب بازی می‌کند و نه خوب نتیجه می‌گیرد. سه بازی پیاپی است که شاگردان قلعه‌نویی موفق به پیروزی نشده‌اند؛ از گل خوردن مقابل افغانستان تا کامبک تلخ برابر تاجیکستان، نتایجی که برای تیم ملی ما به هیچ عنوان قابل‌قبول نیست.
با این حال، امیر قلعه‌نویی به جای پذیرش ضعف‌ها و پاسخ به انتقادات، همواره با جملاتی تکراری و مبهم سعی در توجیه شرایط دارد. او بارها گفته: «در بدترین شرایط تاریخ فوتبال‌مان، سریع‌ترین صعود را داشتیم» «نسل تیم ملی را تغییر دادیم» «این تیم در جام جهانی حرف‌های زیادی دارد، مغرضانه انتقاد می‌کنند!»
اما پرسش اصلی اینجاست: منظور از آن «سخت‌ترین شرایط» دقیقا چیست؟ تیم ملی در مقدماتی جام جهانی در آسان‌ترین گروه ممکن قرار داشت، همه امکانات در حد توان فراهم بود، بهترین بازیکنان در اختیار کادرفنی بودند و هیچ بحران خاصی تیم را تهدید نمی‌کرد. پس این «سختی» که قلعه‌نویی از آن حرف می‌زند، کجاست؟
واقعا یکی بیاید و حداقل حرف های سرمربی تیم ملی را برای ما و مردم ترجمه کند تا بفهمیم پشت پرده این صحبت ها چیست و تیم بی برنامه و سردرگم او دقیقا چه شرایط سخت تاریخی را تجربه کرده که او با هنر مربیگری اش و البته دستیاران فوق العاده حرفه ای و با دانشش توانسته تیم ملی را نجات دهد و از منجلاب بیرون بکشد.
از سوی دیگر، برخلاف ادعای تغییر نسل، در زمین همان چهره‌های تکراری و سبک‌های قدیمی دیده می‌شوند. تیم ملی نه برنامه‌ای روشن دارد، نه شادابی و انگیزه‌ای تازه. بازی‌های تیم ملی خسته‌کننده، کند و بدون برنامه هستند و مشخص است که هیچ پیشرفتی در بعد تاکتیکی حاصل نشده است. آنوقت دوستان هر روز از پیشرفت تاکتیکی و درخشش در جام جهانی حرف می زنند.
فوتبال ملی ایران امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند پاسخ‌گویی، شفافیت و شجاعت در پذیرش اشتباهاتاست، نه تکرار شعارهایی که هیچ ردی از واقعیت در زمین ندارند؛ چون مردم ما کاملا فوتبال را می فهمند و می توانند درست را از غلط تشخیص دهند.
بیشتر بخوانید: هالند در تعقیب علی دایی؛ رکوردی که مسی و رونالدو هم به آن نرسیدند
