زنی که نه فقط فوتبال و مربیگری بلکه زندگی کردن را بلد است. جعفری خود نماد است؛ نماد تلاش، نماد ایستادگی و تسلیم نشدن، نماد زمین خوردن و برخاستن. کسی که بارها روی خرابه‌ها ایستاده و نه‌تنها ادامه داده بلکه بهترین‌ها را رقم زده است. او انسانی است تنیده از غم و زندگی.
سال ۱۴۰۰ بود که پسرش را از دست داد اما همیشه دخترش را کنار خود احساس می‌کند. جعفری بعد از مراسم بهترینهای آسیا برای پسرش، ثنا نوشت:
آنجا هم حواست بهم بود. آنجا پیش خدا کوپنتو برای مامانت خرج کردی. امشب با تمام وجودم حست کردم تو کنارم بودی. الهی دور قلب مهربونت بگردم من
به هنگام بازگشت به تهران، سها کرمشاهی دختر یکی یکدونه مادر به سمت مادرش دوید و او را به جای برادر و مردم بم در آغوش کشید و با لبخندی پرمعنا به مادرش تبریک گفت.
دختر مرضیه جعفری در مورد افتخار بزرگی که نصیب مادرش شده به خبرورزشی می‌گوید:
مادرم برای رسیدن به این جایگاه سختی‌های زیادی کشید و خوشحالم که این افتخار نصیب او شد. مطمئنم برادرم هم از آن دنیا برای مادرم خوشحال است
او که در تیم خاتون بم زیر نظر مادرش فوبال بازی می‌کند، به توانایی‌های مرضیه جعفری اشاره داشته و می‌گوید:
کنار هم سختی‌های زیادی تحمل کردیم ولی از آنجا که او توانمندی‌های زیادی دارد، توانست در باشگاه خاتون و تیم ملی هر دو به موفقیت برسد. امیدوارم من هم در تیم بم آنقدر خوب کار کنم که بخشی از زحمات مادرم را جبران کنم. خیلی دوست دارم مثل مادرم مربی شوم و خود ایشان نیز نسبت به این موضوع خیلی علاقه دارد. امیدوارم من هم روزی بتوانم جا پای مرضیه جعفری بگذارم
بیشتر بخوانید: واکنش کاپیتان تیم ملی به جایزه مرضیه جعفری
