کریم باقری یکی از اسطوره‌های فوتبال ایران است. بازیکنی که از همین باشگاه تراکتور به فوتبال ایران معرفی و پله‌های ترقی را به واسطه استعداد و شایستگی فراوان، چند تا یکی و به سرعت پیمود و قبل از رسیدن به ۲۰ سالگی مدافع فیکس تیم ملی شد.
باقری بازیکنی عجیب بود. وقتی مایلی کهن او را یک خط جلو برد، به عنوان هافبک دفاعی در سال ۱۹۹۷ میلادی ۱۹ گل ملی زد! تا ۲۷ سالگی مرز ۸۰ بازی ملی را رد کرد و با توجه به توان بازی در خط دفاعی، همه پیش بینی می‌کردند تا ۳۵ سالگی از مرز ۱۵۰ بازی ملی عبور کند. اما در کمال تعجب در ۲۸ سالگی و در اوج، در حالی که لژیونر در بوندسلیگا بود از تیم ملی خداحافظی کرد!
باقری دهه ۸۰ به پرسپولیس برگشت و تا ۳۸ سالگی کاپیتان و ستاره مقتدر این تیم بود. به تیم ملی برگشت و مثل ایام جوانی گل می‌زد! خلاصه اینکه از همان زمان معلوم بود او از معدود استثناهای تاریخ فوتبال ماست که با همه از نظر شخصیتی هم فرق دارد. درست به همین دلیل وقتی فصل قبل عالم و آدم به او اصرار کردند که سرمربیگری پرسپولیس را قبول کند، حاضر به قبول این پیشنهاد نشد!
کریم باقری در تمام این سال‌ها هرگز حاضر نشده از نقش دستیار فراتر برود، درست برعکس همه و می دانیم که برخی همه کار می کنند تا نفر اول شوند! به همین خصلت تمام مربیان -چه در تیم ملی و چه در پرسپولیس- همیشه او را خواسته‌اند. فصل قبل در حد فاصله برکناری گاریدو تا آمدن کارتال، باقری در ۵ مسابقه روی نیمکت پرسپولیس نشست که حاصل آن سه برد، یک مساوی و یک باخت بود.
تنها شکست کارنامه آقا کریم به عنوان سرمربی، مقابل سپاهان در سوپرجام بود، با نتیجه یک بر صفر و این فصل در فاصله رفتن هاشمیان تا آمدن اوسمار -که مشخص بود او به بازی پنجشنبه برابر تراکتور نمی‌رسد- دوباره پذیرفت تا در ششمین بازی سرمربی پرسپولیس باشد.
و جالب اینکه مقابل تیمش در زادگاهش، تا ثانیه‌های آخر وقت‌های تلف شده دوباره یک بر صفر بازنده بود! اما شلیک مارکو باکیچ که در همان پست زمان بازی کریم باقری بازی می‌کند، به سبک گل‌های خود آقا کریم او را از شکست برابر دومین مدعی بزرگ غیر تهرانی در فوتبال ایران نجات داد!
اینجا را بخوانید: سرخابی‌ها کلکسیون جمع می‌کنند یا کادرفنی؟